Boþ bir tarlanýn parselleniþi gibi bölündüm ve sonra temeller kazýlýp üstüme betondan binalar dikildi. Her bir bina kat ve kat üstüne kuruldu metrelerce yükselerek ve içlerine doluþtu insanlar yurt bilerek. O kadar saðlamdý ki yüreðimin depremlerle sarsýlýþlarýnda bile kýpýrdamadýlar yerlerinden. O kadar saðlamlardý ki duymadýlar, görmediler, bilmediler acýlar içerisinde evlerinin temelleri altýndaki göçükleri.



Çok severim insanlarý ve hala çok severek yerleþtiririm en yükseklere çok sevdiklerimi. Rüzgârý hissetsinler isterim pencerelerini açtýklarýnda, mavi gökyüzüne ulaþsýnlar isterim camdan sarktýklarýnda ve en uzaklarý bile görebilsinler isterim gözlerini uzaklara çevirdiklerinde. Isýnsýlar isterim yüreðimin doðal kaynaklarýný kullanarak her üþüdüklerinde ve yine isterim her sýcaktan bunaldýklarýnda serinlesinler, yapay karlarla beyaza bürünmüþ gönül daðlarýmda tatile çýkarak.



Onlarca kurduðum ve iþletmesini saðladýðým bu gökdelenler tarlasýnda, bir parsel vardý ki onu kimselere vermemiþtim. Üzerine kimse bassýn istememiþtim. Etrafýný kalýn ve yüksek duvarlarla örüp giriþine en sertten çelik kapýlar koymuþtum, açýldýkça önüne çýkan bir kapý daha mantýðýyla. Her bir kapýnýn on kilidi ve on kilidinde on farklý anahtarý vardý, yerlerini benim bile hatýrlamamam için gözlerim kapalý okyanuslara attýðým.



Kimsenin içeri giremeyeceðini bilerek huzurlu ve rahat bir hayat yaþarken bir gün “yeni evin hayýrlý olsun” sözleriyle irkildim. Ne olmuþ, nerde, nasýl, kim, gibi birçok garip soruyu þaþkýnlýkla önce söyleyene sonra kendime sormuþtum ki “bu imkânsýzdý ama nasýl” diyebildim sadece.



Hemen koþarak vardým kimseleri sokmadýðým hepi topu iki göz ev kurulabilecek kadar büyüklüðü olan, etrafý duvarlarla örülü, kimsenin ama kimsenin giremediði, hatta üzerinden bile geçemediði, tek gizli saklý yalnýzlýðýmý yaþadýðým gönül bahçemin önüne.



Duvarlarý bile kalmamýþtý, sanki kökünden sökülüp götürülmüþtü arkasýnda hiçbir iz býrakýlmak istenmemiþ gibi, kapýlarý bile yoktu her biri tonlarca aðýrlýðýndaki. Yerine tahtadan çitler çevrilmiþ ve kapýsý yine çitlerle ayný renk tahtalardan, bahçesinde binlerce çiçek ve çiçeklere hiç zarar vermeden sanki en neþeli oyunlarýný oynayan bir kedi ve bir köpek. Sanki bu küçük yerdeki bahçe, giriþ kapýsýyla görünen eve gidene kadar kilometrelerce yürünecek ve yinede varýlamayacak kadar büyük görünüyordu, asýl uzaklýktan deðil içindeki güzelliklerin bitip beton bir eve girmek istemeyiþimdendi.



Kapýdan girip bahçenin bütün güzelliklerini ilk defa görür gibi renkli taþlardan döþenmiþ yolda yavaþ yavaþ yürüdükçe evin yeþil boyalý duvarlarýnýn rengi içimdeki mevsimin adýný deðiþtiriyordu ve ilerledikçe çatýya konmuþ iki küçük kuþun bir birleriyle konuþmalarý daha önce duyduðum bütün þarkýlarýn en güzeli gibiydi. Ýþte o an baþýmý yeþil duvarlardan yukarý doðru kaldýrýrken görmüþtüm ilk defa mavi kiremitli bir evin varlýðýný, gökyüzü mavisi, okyanus mavisi, mavilerin en güzelleri dizilmiþti üst üste ama özenle, sanki bakanýn yüreðine huzur vermemesi imkânsýzlaþtýrýlmak ister gibi.



Birkaç adým daha ve tek katlý, iki büyük pencerenin ortasýndaki gül desenli kabartmalarla süslenerek uçsuz bucaksýz bir gül bahçesine benzeyen kapýnýn önüne varmýþ ve hayranlýklar içinde þaþkýnlýklarla birlikte kapýyý çalývermiþtim ve bir daha. Sanki geliþim evin camlarýnýn gül desenli tüllerinin arkasýndan gözleniyormuþ gibi ve geliþimin görünmesiyle kapýya koþup hemen açar gibi, gül bahçesinin kapýsýna vuruþlarýmýn sesi daha kesilmeden birden açýlmýþtý.



Sarayýnýn prensesi gibi giyinmiþ, yüzü en güzel gülümseme makyajlarýyla süslemiþ, gözlerine yýldýzlar sürülmüþ, kulaklarýna küçük ay ýþýðý küpeleri takýlmýþ, saçlarý sanki güneþle yýkanýp güller takýlmýþ, boynuna çiçeklerle iþlenmiþ zincirle baðlý çok tanýdýk bir kalp asýlmýþ ve sesini de mutluluk sarmýþ neþe gibi “HOÞ GELDÝN HAYAT” demiþti bir kadýn.