Henüz gün batmaya yeni baþlýyor, nedense yüreðim sýzlýyordu
Onca yýl eskitmiþ anýlar, ruhumdan kopan hicran damlalarýmdý
Karanlýk çökerken üstüme ahvalim hüzünle hiç vedalaþmýyordu
Sanki onu vehmeden bir muþtuydu, burukluk þadýnda o umuttu



Yarýnlar neden vardý, akýl ve izaným düþüncelerimi ayrýþtýrandý
Kime bu sinemi açsam, korkulardan arýnýp ferahlamak karmýydý
Aðlayan gönlün, feryad eden o bülbülün gamý, ömür için þiardý
Nedamet ne kadar fer olacak ve kimler onu hakkýyla anlayacaktý



Söylenmemek lazým, aklý evvellik merak ederim ki kimlere lazým
Ey gönül sýzým, uhtey-i nazým, solgunlaþan umutlarým ha azim
Ne derviþin biganeliði, aþkýn anbean dillenen tuhaflýðýný anarým
Neme lazým demekten çok sakýnýrým, aðlayan cana yakýnlaþýrým



Hissetmek, gönül arzýnda nefeslenerek, farký fark edip yürümek
Kainatýn bucaðýnda ve aþkýn kuþatýcýlýðýnda sürur ile yücelmek
Kimseyi yargýlamadan, önyargýya boðulmadan ülfetle büyümek
Her hadiseyi hak ve hakikatin didarýndan geçirerek bütünleþmek



Nefesin müddetinde, mecalin zerresinde aþkýn feyziyle solumak
Her korkuyu ve onu vehmeden sorguyu kalbin irþadýna býrakmak
Nedenleri aklý selim olarak aramak, imaný gerekçeleriyle yaþamak
Ýnsan olduðumuzu unutmamak, zafiyetleri hakkýyla ayrýþtýrmak



Mustafa CÝLASUN