Önderimiz, hiç tereddüt etmeden, uðruna baþýmýzý koyacaðýmýz, o kutlu insanýn, kâinatýn sonuna kadar, mesajýnýn silinemeyeceði efendimizin, asrýydý.
Fakat o kutlu insanlarýn, yaþadýðý saadet asrýný, iyice, anlayamadan, özümsemeden, kýyas etmeden, sosyal dengeleri düþünmeden, duyulduðu gibi yaþamaya kalkarsak, hatalarýmýz, maslahatlarýmýz gün yüzüne çýkarak sýrtarýr.
Ýþte çözümsüzlüðe, keþmekeþliðe, bulanýk suda avlanmaya, o zaman kapý aralamýþ oluruz, o nedenle Allah’ýn veli kullarý, gecenin karanlýðýnda ki bir yýldýz gibi, cazip, çekici ve celbeden olurlar.
Gecenin o kuþatan esrarýnda, yýldýzlar bizler için ne kadar muamma ise, hedefinden sapmadan, fire vermeden vuslata koþuyorsa, Allah’ýn veli kullarý da, ancak o kadar berrak ve þeffaf, olmak durumundadýr.
Olduðunca, züht ve takvayý kuþanarak, dünya ve nimetlerine boðulmadan, efradýnýn felahýný temin ederek, en güzel þekliyle Allah resulünün, ilkelerine azimet dekliðinde yaþayarak hal ehli bulunan bir kimlikte, olmak zorunluluðu vardýr.
Bu ölçü ve mihengi, kuþanmýþ olan, muttaki insanlarý, dareyn saadetine bir muþtu sunan, Allahýn hanif kullarýný, Allah ve resulünün dostlarý olarak elbette aramalýyýz, baðlanmalýyýz, nasihat ve tavsiyelerine uymalýyýz.
Fakat böyle güzide ve müstesna insanlarý bulana kadar, hiç boþ durmadan ve hatta yorulmadan Cenabý Hakkýn lütfettiði, tüm enerjimizi ve asli hislerimizi,
Aklýmýzý, mantýðýmýzý ve vicdanýmýzý, duygularýmýza teslim etmeden, onun emrine vermeden, gerçeðe koþmalýyýz.
Bu hedefte olmadýðýmýz an, akýl ve mantýðýmýzý askýya aldýðýmýz zaman, öyle sorunlar çýkar ki, içinden çýkabilmek gayri kabil.
Sosyal hayatýmýza kaký saðlamalarý bakýmýndan, bu hayatýn bir müdavimi olduðundan!
Hayatýmýzýn öznesi ve manasý bulunduðundan, neslimizin devamýný saðladýðýndan, bizlere babalýðý yaþattýðýndan, onlara çok güvenmeliyiz. Kapý bucak hapsetmemeliyiz!
Ýþte o zaman neden bu haným bacýlar neden bizlerden kaçýyorlar, hiç konuþmuyorlar ve bir hoþ geldiniz dahi demiyorlar, diye merak etmem.
Bacýmýz, namusumuz, diyerek onu baþ tacý yapmýþýz, bu insanlar, tasada, sevinçte ve baþlarýna bir iþ geldiðinde, bizim dýþýmýzda, kimlerin kapýsýný çalacaklar, seyyar satýcýnýn veya sütçünün deðil herhalde demem.
Bir kerecik aðabey nasýlsýnýz deseler, kýz çocuklarýmýz köþe, bucak kaçmayarak, amca nasýlsýnýz diyerek konuþsalar, kardeþlerim ne yapýyorlar diyerek, hatýrlarýný sorsalar, eksilirler mi, niçin onlara bu adabý öðretemiyoruz diye sormam!
Her halde haram iþlemiþ olmazlar, kýz çocuklarýný bu eylemleri yapmaktan, sakýndýran ne olabilir, hangi düþünce onlarý bu eylemden mahrum býrakabilir demem!
Kâinatýn sahibi, evrensel mesajýn membaý ve onun sözcüsü olan peygamber, böyle oluþuma hiç rahmet eder mi, sorarým sizlere diye sormam!
Sinemde çok daha huzur bulmam, mutmain olmam gerekirken, neden böyle periþanlýða talip olayým, neden bunlarla uðraþayým dememin bir gereði kalmaz!
Çünkü hanýmlar baþ tacýmýz derken, asla kendimizi kandýrmamalýyýz!
Böyle bir eylemi yaparsak, öncelikle kendimizi kandýrýrýz!
Kendini kandýran insanlar, necip bir millettin nezdinde, adamdan sayýlmazlar…
Yinede buna raðmen diyorum ki;
Ýnsan olarak yaratýlmýþ olmanýn hazzýný, tarif etmek neredeyse mümkün görünmemektir.
Yaratan Rab, o kadar müteþekkil ve muazzam tanzim etmiþ ki, bu oluþuma nereden ve nasýl bakarsak bakalým, bu harikulade eseri seyrettikçe, seyredeni adeta sukutu hayale uðratýyor. Arzý mekândaki bu muazzam ahenk, haþyetle kendini setrettiriyor…