20.34
Sana yazdýðým son mektubun üstünden neredeyse bir hafta geçti. Ýnan bu bir hafta içinde sana ne yazacaðýmý hiç bilemedim. Duygusal anlamda çok karýþýk olmama raðmen bunlarý sana anlatamadým. Belki doðru kelimeleri bir araya getiremediðim için derdimi anlatamadým. Hala da baþarabildiðimi sanmýyorum ama artýk yazmam gerektiðini farkettim.
Senden hiç haber alamýyorum. Seninle konuþmayalý aylar oldu. Senden haber alamamak beni çok rahatsýz ediyor. Ýyi olup olmadýðýný bilmek istiyorum. Ama bunu sana soramýyorum. Çünkü benimle konuþmaya bile tahammülün yok. Ben de o yüzden seninle konuþma giriþiminde bulunmuyorum. Zorla güzellik olmuyor malesef...
Bana karþý bu kadar ilgisiz olmana raðmen niye hala seni düþünüyorum? Nasýl bir insanlýk özelliðidir bu anlamýyorum. Bu umursamaz tavýrlarýn yüzünden senden soðumam gerekiyor oysa. "Beni umursamayan insaný ben de umursamam." demem gerek halbuki. Hepsinin farkýndayým sevdiðim. Ama farkýnda olmam bunlarý uygulamamý saðlamýyor.
Ýnsan ne biçare bir mahluk Allahým... Zamanýnda senin gözlerinde gördüðüm çaresizliði, kederi þimdi iliklerime kadar hissediyorum. Çok zor olduðunu yaþamadan bilemiyor insan...
Ama ben aþkýmýn arkasýndayým. Kötü bir þey yapmýyorum. Suç iþlemiyorum. Tek taraflý da olsa yaþýyorum aþkýmý gönlümce. Buna da karýþamazsýn herhalde...
Neyse.. Ýyi geceler...