Gün gelir yüreðim umutla beslenir gönlüm sevinir
Günler geçtikçe sinem hasretin çehresinden figan eðleyip çileyi deruhte eder
Aþk için ya sabýr der, nasibi umutla bekler
Elemin sancaðýný al aþaðý ederek, hikmetin ramýna elhak müracaat eder


Þarkýlara sordum bir ah çekerek nafile dediler
Anýlarýn abad olan perdesine dokundum, her nesebepse açmamý istemediler
Aklýma sual eðledim, hani hakikatin sesi söyle diye o vakti öncelediler
Uzletin baðrýnda nefeslendiðim yalnýzlýðýma gülüp geçtiler


Bir çaresizlik içinde etrafýma bakýndým
Yerlerde sürünen yapraðýn melaliyle aþký andým, hali fakirliðimi sessizce kandým
Servilerin efkarýný ibretle yudumladým ve ölümün döþeðinde sevdayý sayýkladým
Yýllarýn kayboþmuþluðunu ruhumun hýçkýrýklarýna sordum,çaresiz þaþkýnlýk yaþadým


Ýþte o vakit þairin ve yazarýn halini yakinen anladým
Ayný dili konuþmak ve fakat ayný duygularý yaþayamadan yýllarýn hicranýyla yol almak
Kimseye bir kabahat bulmadan þefkatin baðrýndan akseden düþlerle ufuklara uzanmak
Vefanýn, nefis ve hesap mütalasýnda kaygý yaþamadan aþký sürurla kalpte yaþatmak


Lalenin nazarýndan dile geleni, gülün masumluðundan serdedileni okumak
Tevhidin rahlesinde bir korku yaþamadan vuslatýn þevkine muhtaçlýðý hale anlatmak
Ne kadar dile gelen zafiyetler varsa, tecessüs kul olmaya mani bir halse gönülden savmak
ne cennet için yaþamak ve ne de cehennemin narýnda haþyeti gönülde takva ile tutmak


Ten kosunundan, nefsin yoran tadýmlarýndan kalbi korumak
Her hevesin yanan ateþe odun atarak ruhu sarmasýný gönülden anlayýp býrakmak
Bir zevk için sadakatin masumiyetini tahrip ederek þereften azat olmak
Hudutlarý yok sayarak hoyratça yaþamak ve kalbin hicranýný anlamadan fani olmak



Mustafa CÝLASUN