Bahtýmýn sahifesine þöyle bir baktým
Hicranýn fevkinde yine bugün akþamladým kaldým, yalnýzdým
Andýðým her nefesin baðrýnda sabahladým, hüzünle hýçkýrýða kandým aðladým
Nereye baksam sancýyý yudumladým, ýstýrabýn sýzýsýyla vakti andým ve daðlandým


Sanki yaralýydým, kaným sýzýyordu
Düþündükçe mahzunluðum baþlýyor, efkârýn saðanaðý akýyordu
Her þey sükût etmiþ, ferleri gitmiþ, nazar nefesin teslimiyetinde bir garipmiþ
Meðer aþk, sinenin her anýna þahitmiþ, evvel emirde kefen biçilmiþ, nüzulde gelmiþ


Pencereyi açtým ve seyre dalmýþtým
Temaþa ettiðim sokaðýn masumluðunu andým niye hayýflandým
Meskûn mahalde mekân tutmuþ yapraklarýn hicranýyla bir ayýldým yandým
Güneþin þevkini, ýþýðýn fevkini, kulluk bilincini efkârýmla yeniden tattým, aðladým


Bir anda kabrin sancýsý kuþatmýþtý
Ölmek, vakti saati geldiðinde mücbirdi, mühlet oysa ne içindi
Aþk, halimde bir demdi, ne kadar hasretine ram olsam da çok mukadderdi
Heves niye þevkti, umut baht için ne mühim bir dilekti, beklemek niye aþka tabidi


Yangýnlýðým yabanlýðýmdan geliyor
Neyleyim ki harý baðrýmý delerek, esinle ne çok yüzleþtiriyor
Yürek titriyor, gözler nemleniyor ki þu okunan ezanlar neye davet ediyor
Yine bir ah çekerek ve ibretin her halini nefeslenerek ram oluyorum sessiz haykýrýþa


Þayet tebessüm etmek bahtýma arsa
Niyazým her halükarda ve muhtaçlý soluklara, icabet buysa
Tamburun hüzzamý aksettiren týnýsýyla, güfteler uhdeleþen muratsa korkma
Aþk, kalbin en mübariz þarkýsýysa, kar durmadan yaðsa da sevda yar için olmayýnca


Aðla, evet, hiç durmadan sabahla
Vuslat kul için bir vakýaysa uyuma ve hiçbir zaman korkma
Kalbin burkulsa da, umudun ihsaný uzasa da unutma, hikmeti hakikat var ya
Dirilmek baþlýyor þimdi, þafak sökün ediyor imdi, tefekkür akýl için en büyük lütuftu



Mustafa CÝLASUN