‘..dilsizlerin dili..’

Nedir iki insanýn birbirini anlamasýný saðlayan o mükemmel araç? Dil midir söylenmesini istediðimiz þeyleri söyleyen, kulak mýdýr yoksa kelimelerdeki ahengi yakalayan? Yoksa biri olmadan diðeri kör ve topal mý kalýyor, ne dersiniz? Acaba þekil verebilir miyiz dilimizle sözcüklere ya da aðzýmýzdan çýkan sözcüðü kulaðýmýza eriþene kadar farklý dillere çevirip farklý kulaklarýn duymasýný saðlayabilir miyiz? Mümkün mü tüm bu söylediklerim yoksa birer soyut kavram olarak mý kalýyor hafýzalarýmýzda? Bakalým;
Ülkemiz bilindiði üzere çok farklý kültürlerin bir araya gelerek oluþturduðu halklardan oluþan mozaik bir yapý içinde. Haliyle her halkýn bir öz kültürü, bir geleneði, bir örfü,bir adeti bulunmakta. Çok normal olarak bu halklarýn anadilleri mevcut.. Peki buraya kadar her þey normal gözüküyor deðil mi?Aslýnda iþin içine derinlemesine indikçe hiç de normal olmayan durumlarla karþýlaþýyoruz..Yani demem o ki ülkemizde yaþayan halklar arasýnda büyük bir dil sorunu baþ gösteriyor.Edirneli bir anne Hakkarili bir anneyle ayný dili konuþmuyor bizim ülkemizde ya da konuþamýyor.Bu sözü ilerde biraz daha detaylandýracaðým..
‘Madem ki durumumuz budur usta o zaman bunu kaydedelim’ diyor anadili anlaþýlmayan ya da anlaþýlmak istenmeyen bir þair.. Biz de bu durumu öyle bir kaydedip saklamýþýz ki bir tabu gibi yýllarca dokunulmamasý gereken raflarda tozlanmýþçasýna bekletiyoruz.. Ýnsanlarýn dilini konuþmasýný yasaklayan zihniyetler sayesinde birçoklarýmýz tarafýndan unutuldu bu vehim olay. Ama biz istedik bir nebze olsun


unutulmasýn insan hayatýný bu kadar yakýndan ilgilendiren bu önemli konu.. Ýstedik ki kültürümüze kültür katsýn,kültürümüzü zenginlik abidesi yapsýn..
Ýnsanlarýn anlamasý ve bilmesi gereken çok önemli bir nokta var ki ortak olan her þeyin güzel olduðu. Paylaþýlan her þeyin insanlarýn hayatýna hayat kattýðý. Yasaklarýn insanlarý bir yere vardýrmadýðý. Farklýlýklarýn zenginlik olarak görüldüðü bir dünyanýn çok yaþanýlasý bir yer olduðu.. Evet bu ülkedeki bir grup insanýn hem de azýmsanamayacak düzeyde çok sayýdaki bir grubun dili, kimliði yok sayýldý. Devlet dairelerinde insanlar bilmedikleri dili konuþmaya zorlandýlar birileri tarafýndan bu ülkede. Türkçe bilmeyen kiþilere inat bir Türkçe’yle afiþler asýldý ‘lütfen Türkçe konuþunuz’ diye..
Peki ne idi iki insanýn bu denli birbirini anlayamamasýna neden olan o lanet þey?Bu soruyu kaç defa sordum kim bilir kendime..Fakat yaþadýðým süre zarfýnda henüz bir cevap bulabilmiþ deðilim maalesef.Bu soruyu da koydum kitaplýðýmdaki cevap bulamadýðým sorularýn içinde bulunduðu kutuya.
Evet. Edirneli bir anneyle Hakkarili bir anneyi anlaþtýrmak,konuþturmak üzere çýktýk yola.Bu annelerin deðerli çocuklarýyla baþlamak istedik iþe.Onlar çünkü bu ülkenin aydýnlýk geleceði olacak diye düþündük.Onlar yeþertecek tüm fidanlarý..Onlar sulayacak suya hasret topraklarý.Onlar yetiþtirecek yeni fidanlarýn yetiþmesine,yeþermesine vesile olacak olan çocuklarý..Þöyle bir hikaye kurduk kafamýzdan;o mübarek annelerden birisinin hekim olduðunu düþündük.Çiçeði burnunda hekim arkadaþýmýzýn yine bizim ülkemizde fakat Türkçe’nin pek de bilinmediði bir mezraya tayin olduðunu hayal ettik.Deðerli hekimimiz tüm þevkiyle görev yapacaðý yere gitti..Malum her yer ülkemiz her yer topraðýmýz felsefesiyle..Fakat ters giden bir þeyler vardý henüz yeni mezun hekimimizin iþ hayatýnda..Saðlýk ocaðýna gelen hastalar ne yazýk ki Türkçe’yi yeterince ya da hiç bilmiyorlardý,dolayýsýyla hekim arkadaþýmýz bu tür zorluklarla karþýlaþmamýþ olsa gerek yeterince faydalý olamadýðýný düþünmeye baþladý..Kendisini o insanlarýn dilini öðrenmeye mecbur hissetmeye baþladý..Kendi mi yetersizdi insanlar mý bilmiyorlardý?O da anladý ki bir þeyler yapmak gerek..Ve koyuldu yola..Ýþte bu ve buna benzer yüzlerce hikaye ülkemizin ücra köþelerinde dolaþýp durmakta..Ýnsanlar derdini anlatýp derman bulamamakta.Dilin o büyük önemi bir kez daha tokat gibi çarpýlmakta yüzümüze.Hani atalarýn söylediði bir söz var; ’Derdini söylemeyen derman bulamaz’ diye. Ben onu küçük bir harfle oynayarak deðiþtirdim biraz;’Derdini söyleyemeyen derman bulamaz.’diye. Ýþte temel sorunumuz insanýmýzýn derdini kendi anadilinden farklý bir dilde söylerken sýkýntý çekmesi olarak karþýmýza gelmekte. Derdini söyleyememekte insanýmýz.
Peki neler yapmalýyýz bu konuda,ya da neler yaptýk þimdiye kadar? Özellikle hekim arkadaþlarýmýzýn Doðu ve Güneydoðu illerinde dil konusunda ne zorluklar çektiðini ne derece kavrayabildik?
Türk Tabipler Birliðinin birkaç projesi vardý bu konu üzerine. Doðuda görev alan hekim arkadaþlarýmýza orada hakim dil olan Kürtçe’nin öðretilmesi üzerine birkaç giriþimde bulunuldu. Fakat sonuçlarý her nedense pek de olumlu olmadý ya da oldurulmadý. Bugün bu durum gerçekten çok büyük sorunlar teþkil etmektedir. Hastalýðýný anlatamayan insanlar dertlerine çare bulamamaktadýrlar haliyle. Bu duyarlýlýðý kazanmak diðer hekimlere ve oralarda görev yapacak tüm saðlýk personeline düþen çok büyük ödevler arasýndadýr. Ortak dil bulunduðu vakit birçok sorun kendiliðinden çözüme kavuþacaktýr. Bir toplumu birleþtiren, kültürüne kültür katan en büyük kavram olarak düþündüðümüz dil mevzuu bizim ülkemizde de birçok sorunu kolaylýkla aþmamýza vesile olacaktýr.
Deðerli Hekim adaylarýmýzýn da þimdiden bu duyarlýlýða kavuþmasý hepimizin aydýnlýk geleceðine atýlmýþ çok büyük tohumlar olacaktýr. Ülkemizin dört bir yanýndaki insanýmýzýn beklentileri en azýndan biz duyarlý hekimler tarafýndan bir nebzede olsun karþýlanabilecektir.
Aydýnlýk geleceklere beraber yelken açabilmek umuduyla.

sezgin bahadýr tekin     
ç.ü.t.f dönem III