Yaklaþýrken attýðý her adým geçmiþe atýlan birer að gibiydi, anýlarý topluyordu birer birer. O zamanlar ayaklarý yere basmazdý, namý diðer aþýktý þimdi elinde kitap olan ve kendini satýrlarýn arasýnda kaybetmiþ olan kadýna. Ne kadar da sevdiðini söylerlerdi birbirlerine, sabahtan akþama kadar göz göze oturup muhabbetler ederlerdi, altmýþ sekiz kuþaðý denilen kuþaðýn en aþýk, en kör, aþklarýyla en devrimci, en umutlu insanlarýydý onlar. Ve artýk evlenmeye karar verdiklerinde hayat onlar için birbirlerinin gözlerinden çok daha önemli bir hal almýþtý. Aileler tanýþtýrýlmýþtý, herkes mutlu bir düðün bekliyordu yurdun içinde bulunduðu o buhranlý günlerin içinde. Ama hiçbir þey düþledikleri gibi olmadý. Altýncý filonun protesto edildiði bir günde yine en devrimci, en radikal halleriyle eylem alanýndaydýlar. Bunu vatana, insanlýða bir borç bildikleri için attýklarý her sloganda gelecek nesil adýna faydalý birer tohum ektiklerini düþünüyorlar ve sesleri kýsýlýrcasýna haykýrýyorlardý. Fakat birden ortalýk polisin müdahalesiyle toz duman olmuþtu. Ýki aþýk, iki devrimci, iki umut yoldaþý, birden kaybettiler birbirlerini. Çünkü polis çoktan gözaltýna almýþtý þu an gözaltlarý morarmýþ, saçlarýna tane tane aklar düþmüþ, ellerinde hala o günlerden kalma yaralarý olan, içinde kim bilir zamanýnda ne tufanlar kopmuþ kadýný. Ýþte o son el ele tutuþmaydý, beraber yapýlan son eylem, son haykýrýþlar, zamanýn akarken býraktýðý en büyük izleri taþýyan son anlar…
Yaklaþýrken kadýna, aklýndan bir anda tüm yaþadýklarý film þeridi gibi geçti, hiç sevmedim diyordu ya bir kere daha tükürdü düþüncelerine ve iðrenerek baktý onlara hayal ederek. ‘Canan’ dedi. Kadýn baþýný kaldýrdý, o an kadýnýn bakýþýnda bir aþkýn izlerini aradý ama bulamadý ama ümitsizliðe kapýlmadý. Kadýn sadece bakýyordu yüzüne hiç bir þey demeden. Bu anlamsýz bakýþlara anlam yüklemeye çalýþtý ama nafile. Kadýn onu tanýmamýþtý,’karýþtýrdýnýz galiba beyefendi’ dedi donuk bir ifadeyle. Oysa emindi o, karþýsýndaki umarsýzca ve hesapsýzca sevdiði, uðruna ölebileceði þeylerden biri olarak addettiði Canan’dý bu kadýn. ‘Nasýl hatýrlamazsýn beni, nasýl unutursun? Benim Ahmet. Yoldaþýn, arkadaþýn, sevgilin. Seni yýllarca aradým, izini kaybettim, buldum görüþtürmediler, sonra yine kaybettim oysa þimdi buldum iþte.’diye umutsuz ve hayal kýrýklýðýna uðramýþ bir þekilde söyledi Canan’a. ‘Sizi tanýmýyorum beyefendi’ dedi Canan buz gibi bir ses tonuyla. Kalktý ve yanýndan yavaþça uzaklaþtý. Evlenme hayalleri kurduðu kadýn, dünyaya beraber baþkaldýrdýðý kadýn, yoldaþý, arkadaþý, sevgilisi tanýmamýþtý onu. Hem de izini kaybedip yýllar sonra yine bir grev bir direniþ ortamýnda karþýlaþtýklarý halde tanýmamýþtý. Buralar evleri gibiydi onlarýn, yeri gelirdi gitmezlerdi eylem alanlarýndan, kamp çadýrlarý kurarlardý, imece usulü çalýþmalarda bulunurlardý, köylüye yardým ederlerdi ,köprü yaparlardý, ama hatýrlamamýþtý yoldaþý onu. Neye yarardý ki bu yaptýklarý…
Yürüdü , eski yerine gitti, uzaktan uzaktan süzüyordu bakýþlarýyla kadýný. Lütfen diyordu lütfen o olmasýn, Canan olmasýn bu kadýn. Ama boþunaydý dualarý, boynundaki o kahverengi benden tanýmamasý imkansýzdý Canan’ý. Düþündü. Ne yapabilirdi ki baþka, düþünmek hep çare olmuþtu, ama bu sefer iþkenceydi yalnýzca.
Grev alanýndan dýþarý çýktý,sanki omuzlarýnda tonlarca yük vardý,göðüs kafesi daralmýþ nefes alamayacak hale gelmiþti adeta, soðuktu, kar yaðýyordu ufak taneler halinde. Sigarasýný çýkardý cebinden. Dudaðýna götürdü, çakmaðýný aradý, önce ceketinin iç cebine baktý, bulamadý, sonra pantolonunu karýþtýrdý yine yoktu. Ocak geldi aklýna fakat evde deðildi. Yine çocukluk hatýralarý canlandý aklýnda. Her neyse dedi, tam o anda bir kadýn geldi yanýna çakmaðýný çýkardý ve sigarasýný yaktý. ‘Az önce seni izledim’ dedi sakin bir edayla. ‘Tanýyor musun Canan’ý’ dedi. Durdu, düþündü, bu kadýnda kim böyle diye aklýndan geçirdi. Sonra ‘evet’ dedi kaybedecek bir þeyi olmadýðýný düþünerek.’ O benim umudumdu’.Sonra kadýn anlatmaya baþladý. Fotoðraf albümünden hatýrlamýþtý adamý kadýn. ‘Canan yýllarca cezaevinde kaldý, iþkence gördü, daðladýlar,kýrbaçladýlar, aç býraktýlar, farelerle beraber ayný hücrelere koydular. On iki yýl cezaevinde yattý. Bunun 4 senesi bir hücrede geçti. Örgütlerle iliþkisi sorgulandý, tutuklu diðer arkadaþlarýndan farklý muameleye maruz kaldý, ona hep bir örgütün ana elemanlarýndan birisiymiþ gibi davrandýlar.’ Bu tanýnmaz kadýn anlatýrken aðzý açýk onu dinledi. Canan cezaevine girdikten sonra birçok kez ziyaretine gitmiþ ama görüþtürülmemiþti. Sonra Ýstanbul dýþýna, baþka bir cezaevine yollanmýþtý. O zamandan sonra irtibatý kopmuþtu ta ki bugün görene kadar. Kadýn anlatmaya devam etti:’ Ýþkencelere dayanamadý, geçmiþi hatýrlamakta güçlük çekiyordu, o derece oldu ki birkaç gün önce yapýlan iþkenceleri bile unutmaya baþlamýþtý. Sonrasýnda bu þikayetlerle doktora baþvurdu cezaevindeyken. Ve doktor bilinmeyen sebeplerle hafýzasýnýn bir kýsmýnda sorun olduðunu ve artýk unutmaya devam edebileceðini söyledi Canan’ýn. Ve avukatlarýn mahkemeye baþvurmalarý sonucu Canan saðlýk sorunlarý nedeniyle tahliye edildi. Dýþarý çýktýðýnda daha iyi hissediyordu kendisini. Ailesinin yanýna yerleþti. Hastalýðý ilerlemiyordu artýk fakat hafýzasýnda kaybolan kýsým ise geri gelmeyecekti elbette. Komþularý ona iþ buldular, bir fabrikada temizlik iþleri yapacaktý, zaten okuduðu bölümü de bitirememiþti, hayallerinde olan öðretmenlik mesleðini yapamayacaktý hiçbir zaman. Çalýþtýðý fabrikanýn da iþçilere yeterli ödeme yapmamasý sonucu iþte yine yýllar sonra bir eylem alanýnda kitap okurken buldu kendini. Ýþte Canan’ýn baþýna bunlar geldi. Ben Canan’ýn cezaevinden dostuyum. Senin gibi yoldaþlarýný benim yanýmda tanýmadýðý çok oldu. Ben de anlatýyorum olanlarý. Fotoðraflarýnýzý görmüþtüm beraber, oradan tanýdým seni. Ama Canan hiç hatýrlamýyor o zamanda arkadaþlarýný’ dedi kadýn samimiyetle…
Üzülmüþtü, aslýnda hüzün deðildi bu, adýný bile koyamadýðý bir duygu. Ne için gelmiþ ve ne ile karþýlaþýyordu. Aldý çantasýný, son bir defa hala kitap okuyan Canan’ý tam yirmi yýl öncesindeki gibi süzdü. Gözleri doldu. Kadýna teþekkür etti. Aðýr adýmlarla ilerledi. Kendi bilinmezine doðru her adým attýðýnda aðlýyordu. Sevmedim kimseyi diyordu oysa ki, kuþ bile dayanamamýþtý onun sevgisizliðine.
Evine döndü. Kapýsýnýn gýcýrdamasýyla evine geldiðini anladý. Daktilosunun baþýna oturdu. Saatin pilin çýkardý vanayý kapatýý. Ve bunlarý yazdý, hem aðladý, hem yazdý…
***son***