Dünle bugün arasýndaki en büyük fark güneþle olan kavgamýzdaki üstünlük. Ya o beni kafama ýslak sünger koymadan baðladýðý elektrotlarla idam koltuðunda ölmeme korkusu hissettirir, ya da ben bulutlarýn aðýrlýðýyla atarým onu penceremin önünden görünmezliðe. Güneþ kendini tezahür ettirecek bir gökyüzü bulamamýþtý kendine. Var olmanýn tam da vakti.
   
Bu seferki zehirleniþim çok renkli olacak. Ne sen beni durdurabileceksin, ne de felçli düþünceler. Zaten ön tanýmlý travmalarý hangi diþi perçinleyebilir ki felçli düþüncelere, sen durduracaksýn beni? Üzeri yaldýzlý sözlerle avutma beni þimdi. Karþýmda sessizliðime itaat et süresiz. Gizli saklý bir ölümün belirsiz sözcüklerini sýralayacaðým sana. Ama bundan sonra ölümle birlikte seviþeceðini bil. Ancak son dansýn daima benimledir, ölümle aldatýlmaya gelemem bu sefer. Açýk pencerelerden duyumsayacaksýn artýk yoksunluðumu.
   
Ýtiraflarým var biraz sana: aramýzdaki ateþ hattý, kesin bir dille belirtilmiþ kýrmýzýçizgi ikimizin kesin güvenliði içindi. Uzaktan izlemek daha hoþtu seni. Yakýndan göremezdim zaten seni, istediðim gibi. Gördün aramýzdaki parmak izlerini; hepsi geceleri birbirimize kurduðumuz ölüm tuzaklarýnýn en canlý kanýtýydý þimdiye kadar ve ne yazýk ki bu izler birbirimizin bedeninde deðil.
   
Ve þimdi tek yapman gereken bir þiþe hap enstantanesiyle beni giyotine -emin ellere- býrakmak. Son bir kez dudaklarýmdan öpme, zehirleniþimin rengi uçar gider. Siyah-beyaz bir ölümü kaldýramaz þu anki tansiyonum. Ýzin ver de gözümün önündeki hayal bukleleriyle oynayayým biraz: bir ölüm kutlamasý niteliðinde yeniden sarhoþluk nidalarýyla süslenecek kiralýk tabutumun üstü. Her yanýmda çiçekler yerine hiçliðin donamýþ olduðu karanlýk kâðýtlara kara mürekkeple yazýlmýþ þiirler. Kimler beni bu kadar onurlandýrabilirdi ki? Omuzlarda bir silah gibi taþýnmanýn verdiði güçlülük hissine çok þey borçluyum oysaki. Silah olmadýkça omuzlarýn, tetik olmadýkça parmaklarýn ne anlamý kalýr? Topraða gidiþimde bana yapýlan son dualarýn içinde uçsuz bucaksýz beddualar görüyorum içten içe. Evet, en az ben de o kadar seviyorum hepsini. Üzerime attýklarý toprak kadýnlarýn gözyaþý dökmediði bir anda pek bir anlamsýz kalýyor.
   
Evet. Tam da vaktidir cellâdýn boynuma serin bir darbe indirmesinin. Artýk sizindir hiçlik, varlýðýmý kazandým sonunda.