Beni içine çeken güzel aðaç, Terk etmedim seni yine gölgene sýðýnmaya geldim. Ben aðlamayý da gülmeyi de senin gölgende öðrendim. Öyle yakýþýyor ki gözlerimize çaresizlik ve direnmek. Hep bunlarý düþünüyorum senden uzaktayken.

Yine gideceðim bu günlerde ama seni terk etmiyorum. Gözlerimin nemlediði ve nefes alýþlarýmýn durgunlaþtýðý bir gün yine sana sýðýnacaðým. Yeter ki koru sen gövdende taþýdýðýn her defasýnda beni sana sürükleyen o, avuç içi seviþlerini.

Senin gölgendeyken yine gözlerimin önünden kimsenin uðramadýðý yollar geçiyor. Yollar çatlamýþ içinden özleyenlerin, deðmeyen gözyaþlarý sýzýyor.

Ýki dikili mum vardý, yüreðimi akýtabildiðim biri gittiðinden beri sana daha da sýký tutundum. Parçalanmýþ parmak uçlarým acýyor. Sýzan kan ise en çok senin gövdene aktýðý için acýtýyor beni.

Yenilmiþ zaten insanlar bu dünyaya, çoðu sebepsiz. Anlamýyorum onlarý ama seviyorum yinede hala elleri olduðu içindir.

Sýzlýyor benim avuç içi çizgilerim. Korkuyorum bir gün sýðýnacaðým bir aðacýn olmamasýndan. Ve biliyorum aslýnda acýmasýz zamanýn bir gün bizimde yollarýmýzý deðiþtireceðini.

Birlikte aðladýðým o, aðaç benim çocukluðumu taþýyor gölgesinde. Bir güz sabahý yüzümde kýrmýzý lekelerle uyanma düþüncesi korkuturken beni, bir bakýyorum ki aðaç yok. O, beni terk etmiþ.

Ve dünya avuçlarýný bana çevirmiþ; acýdan, neden böyle diyecek oluyorum ki acýtan iki söz aðaç ve hiç.