Akýp giden zamaný, durgun þekilde izlemektir beklemek...

Hani otobüs yolculuklarýnda camdan dýþarýyý seyrederken, aðaçlarý, çiçekleri, çocuklarý dünyayý seyrettiðiniz anlar olmuþtur, sonra kendiniz seyredersiniz onlara bakarken, iþte o anlar...

Geçmiþinizi düþünürsünüz, çocukluk yýllarýnýzý,zamanýn ne kadar çabuk geçtiðini,
O an(a) þimdiki zamana gelir yüreðiniz,
Kamburlaþan bedeniniz,üzüntüleriniz,
Mutsuzluklarýnýz çarpar gözlerinize,
sonra gülümsersiniz geleceðinize...

Hani mucizelere inanan çocuklar gibi mucizeleri beklersiniz,ne olacaðýný ve ne beklemeniz gerektiðini bilmeden mucizeleri bekler durursunuz o anlarda ...

Ama hayat geçip gitmektedir, bir mucizenin göz kýrpýþýný beklemeyecek kadar kýsadýr hayat...

Yaþadýklarýmdan öðrendiðim bir þey var der þairin biri,

"Yaþadýn mý büyük yaþayacaksýn, ýrmaklara,göðe,bütün evrene karýþýrcasýna

Çünkü ömür dediðimiz þey, hayata sunulmuþ bir armaðandýr

Ve hayat, sunulmuþ bir armaðandýr insana..."


Ve hayat mýsralarda adý geçtiði gibiyken ,

Sunulmuþ bir armaðanken insana,

Hayatýn tam içinde olmalý insan,

Beklememeli,

Hayata karþý emin ve hýzlý adýmlarla yürümeli,

Ýþte o zaman mucizeler gerçekleþebilir,

Ve mucizeleri gerçekleþtirebilir...