Siluet canlýdýr.
Gölge de öyle.
Mavi ve sonsuz sokaklarýn , kefen giymek bilmezcesine yaþadýðýna tanýklýk ettiðim zamanlardan geriye kalan , aslýnda hiç yaþanmamýþ olan zamandý.
Kentin tüm kaleleri yeniden duvar ördü üzerime.
Yalanlarýn bal tutup parmaklarýný yaladýðý gecelerde , tek bir doðru kelimenin peþinden gitmek uðruna devirdim duvarlarý .
Kent bana yalan söylüyor.
Kent gizliyor. Gizlemenin kýlýfýna uydurmak için milyonlarca insaný tek bir aðýzdan haykýrtýp üzerime salýyor.
Yaðma yok kýlýcým elimde.
Dövüþmeden inanmak yok yalana.

Siluet , tam bu esnada beliriverir apansýz . Elinde ýþýktan bir huzmeyle , huzmeyi yüzüme tutup sorgular beni. Sorduklarýnýn gerçekliðini kendi de bilmez. ‘’Sor ! ‘’ demiþlerdir ona .
Siluet bir piyon .
Piyon olduðunun fakýnda olmadan sorar sorularýný.
Gölge ise tutanakçýsýdýr .

Kýlýcým hala elimde.
Savururken kente kýlýcý , çeliðin tattýðý her kan , baþka bir gruba aitmiþçesine tanýþýr birbiriyle.
‘’Selam ! Ben az önce ölen bir þiirin kanýyým . peki sen ? ‘’
‘’ Ben kan bile deðilim . Bir yalanýn kanýymýþ gibi yapýyorum . beni ele verme ! ‘’

Kýlýcým da batar ihanetin en koyu kanýna .
Tek bir yol kalýr geriye.
Bir ayna bulmak ve sormak aynadaki siulete
Seppuku mu ? harakiri mi ? seç bakalým .
Ayna seçimini yapar ve en kalýn yerinden bir parçasýný verir elime.
***
Uyanýr kent.
Otobüse biner , gider. Hiç gece yaþanmamýþçasýna.