en ergen çaðýmýzdan geçti
çocukluðumuzun hýrsýzlarý
bir bedenlik çukuruz þimdi tekil ütopyalarýnda
büyüdük siyah beyaz acýlarla
               küçüldü baþkalarý..
hiçbir parçasý olmadýk tutkulu sevdalarýn
býrak bu masallarý....


biz, iki kýrmýzý balýðýn akvaryum yalnýzlýðýyýz
çarpýp geri döndüðümüz o kýrýlgan nesne bile
dayanýr bize
sustukça ; sallandýrýrýz hayalleri yaðlý bir ipte
konuþtukça ;
dudaklarýmýza iner gözlerimizdeki ýslak iniltiler
acemi birer yontucu oluruz birbirimize.
-kim saklar bizi geçmiþinde-

acýlý anne suretleridir uykularýmýzýn bölücüleri
faili meçhul ilk gençlik hevesleri
boynu kýrýk filizleri, bonzaileri ülkenin
yani ülkemizin
hiçbir masalýnda yer verilmeyen devleri
(ki, mavi gözlüydü biri,
istediði iki adým çýnar gölgesiydi)
-geriye dönmez, dönmedi sýkýlan hiçbir sevgi-


bilirsin;
köprüleri atmakla
köprüden atlamak ayný þey deðil
duvarlarý boyamakla, yýkmakta öyle
dökülme mevsimidir sonbahar
aþý zamaný hiç deðil!


gidersek ;
italik duruþlarýmýzla
     ucuz kaðýtlar üstünde iki söz
kalýrsak ;
etimizde maskeli piranhalar
düþersek ;
tükenir hava, söner köz...

peki ne demeli ?
...
aðlasak ayýp olur mu doðanýn verdiði ruha
aðlasak yeþile dönermi sarýlar
daðýlýr mý efkar..
...


elimi tut, yanalým biraz
          belki bulurlar izimizi
yakalým gövdemizi belki görürler bizi
ya da bir ýslýk çalalým memleket üstüne
aðarsýn gökyüzü

yaðarsak ;
yeþeriri filizler, açýlýr gök, boy verir sevda

yazarsak ;
dirilir hisler, büyür güneþ, düþeriz aþka

yanarsak ;
biter acý, çýkarýz aydýnlýða

elimi tut !