Gökyüzüyle dertleþmeyeli konuþmayý unutmuþum, besbelli
Yenilgiyi kabullendiðimden beri okþayan yok gözlerimi

Sevmeyi öðrenemediðim gibi sevilmeyi de beceremedim
Boþu boþuna yazdým belki okumakla eskimeyen þiirlerimi

Ne insaný sarhoþ eden bakýþlarýný unutabildim
Ne de yalnýz gecelerde sýcaklýðýný özlediðim ellerini

Mavi bir kuþ olup gökyüzünü bulutlardan çaldým
Bir avcý beni vurdu, siyaha boyadý tüylerimi

Artýk eskisi gibi ölümüne sevemez oldum
Kapkara bir toz bulutu kapladý kalbimin üzerini

Kaf Daðý’nýn ardýndaki aksakallý bilgini bir bulsam
Belki de o öðretir bana sevginin gizemini

Paylaþmaksa esas olan, o paylaþýr benimle
Zeytinini, ekmeðini, hatta yaþama hevesini

Ondan bir sihirli lamba alýp dönsem Ýstanbul’a
Týpký bir masal gibi, týpký bir rüya gibi

Rüyada olduðumu bildiðim halde cinimden istesem
Onun gözlerini, onun ellerini ve mavi tüylerimi