KABUSX
Bir gün eve gittim. Anlarta “bana köpeðe yemek at,” dedi. Bende yemek attým ve koþtum. Köpek bana saldýrdý. Bir amca beni kurtardý. Annem ve babam beni hemen hastaneye götürdü. Ben çok korktum. Hastanede beni Burdur’a sevk ettiler. Burdur’da hastanedeki doktor amca bana ne kadar güçlü bir çocuksun dedi. “Doktor amca benim kulaðýmý acýtma bende seni uðraþtýrmam,” dedim. Amca “tamam,” dedi. Bende amcayý uðraþtýrmadým. “Sen bana uðraþtýrmadýn, ben de sana bir hediye vereceðim,” dedi. Çok merak ettim. O amca “bana yarýn saat sekiz de gel,” dedi. Yarýn olmasýný beklemeye baþladým. Akþam yemeðini yedik, saat on da uyudum. Sabah oldu. Saat yedide kalktým. Kahvaltý yaptým. Hastaneye saat tam sekiz de gittik. Doktor amca bizi bekliyormuþ. Bana bisiklet hediye etti ve lokantaya götürdü. Sadece beni dinledi ve benimle konuþtu.”Sen çok iyi bir çocuksun ,” dedi. Bir de telefon verdi, ama cep telefonu ve kartý da var ve de fotoðraf çekiyor! Amcayla fotoðraf çekildik. Annem ve babam merak etti; “ne yaptýnýz?” diye sordular. Bizde “konuþtuk,” dedik, “yemek yedik,” dedik. Böylece köpek sayesinde bir dostum oldu.
Yazar: Ramazan YILDIRIM