Bir ina-sanýn,insanca deðerleri göz ardý etmemesi asýldýr.
Bu bende birinci planda,bir öge idi.
Ama hep,kendimden çok düþündüðüm,kiþilerim oldu.Bencil olamadým.
Allah ve sonra,kendi caným,diyemedim hiç.
Anam,babam,kardeþlerim,evlatlarým dedim.
Hatta,kýymet bilmezime,o beni acýnacak hallere soksa bile,ben yine kendime deðil,ona acýdým.
Bir fedai miydim?Öyle idim herhalde...
Kendi canýmýn kýymetini bilmedim.
Mütevaziliðimin de bu kadarýna,en sonunda pes dedim,doðrusu.Ama belki de yolun sonunda.
Þimdi artýk yanýmda tek oðullarým var.Bilhassa,küçük oðlum ile okulu haricinde hep beraberiz.Ýyi anlaþýyoruz.Ama yaþlý ve hasta bir anne sahibi o.
Onun hýzýna eriþmekte zorlanýyor,onun ayaklarýnýn dört-dörtlük saðlam yere bastýðýný görmeden,onu mecburi býrakýþým olacaðýndan endiþe ediyorum.
Kýsmetten ilerisi gerisi olmaz imiþ.
Ya Allah,ya kýsmet.
Herþeyin,hayýrlýsý olsun dilerim.

Saygýlarým ile.

09.12.2007.
Osmangazi.Ýzmir.