Arþa, bakýþlarým çýktýðýnda içimi burukluk kaplar.
Burukluk içimi kaplar...

Yalancý sabahlarýn en önde gelen hüznü buruklukla bir yatakta buluþur ve içime öyle akar. Neþvelerin merhum sevinçleri ardýmdan aðýtlar yakar. Gecenin karanlýðý burukluðumun yasýdýr. Buruklukta donan bedenim anca senin bakýþlarýnla çözülür; çözülen bedenimden yeryüzüne takatim damlar. Donan beden çözülse de geriye geriye cansýz parçalar kalýr. Burukluk beni aciz býrakýr...

Yeryüzünün tüm çiçekleri insanlarýn her birinin gözdesidir. Gözde olan çiçekler buruklukla buluþunca ortalýðý vasýfsýz otlar kaplar... En güzel özelliði çiçeklerin güzel kokmasýdýr. Burukluk kokusunu yayýnca yeryüzüne tek koku o olur. Diðer kokular sýð kalýr burukluk berisinde...

En güzel sabahlar buruklukla uyanmayý haketmez ama en kötü burukluklar en güzel sabahlarý süpürür muhakememden. Sabahlarýma dökülen burukluk gölgem olur; göremem ýþýðý her ne kadar muhtaç olsam da...
Tenimi okþayan meltemi kesen burukluk...
Tenimi gýdýklayan yaðmur tanelerini kurutan burukluk...
Tenimi ürperten kýskandýran burukluk...
Burukluk...

Ýçim kaynar sularla haþlandýðý zaman,
Düþlerim darmadaðýn gözlerimin önüne serildiði zaman,
Kollarýmý kaldýracak takatim, en güzel mehtabý bile izleyecek kadar duygusallýðým,
En küçük derdi en küçük kelimelerle anlatacak kadar ilhamým,
Göz önündeki sebeplerden görünür sonuçlarý çýkaracak kadar düþüncem,
En belirgin güzelliði farkedecek kadar dikkatim,
Boþ sayfaya tek nokta dahi koyacak mecalim kalmadýðý zaman anlýyorum ki;
Burukluðun mahzenlerinde ömrümün günleri hapsolmuþ. Hapsolmuþ da tüm duygularým parmaklýðýn öteki tarafýnda kalmýþ...

Ve biliyorum ki; bu burukluðu ancak ve ancak ümit beslediðim kiþi mutluluða dönüþtürür...
Her ümit beslenen de her burukluðu bir mutluluða çeviremez...
Çýk kanýmdan burukluk...
Çýk aklýmdan burukluk...
Çýk hayatýmdan burukluk..
Geride belki ben kalmayacaðým ama sen yine de çýk...
Çýk da yeniden yapýlanayým..
Burukluk, burukluk...