Yaslanýrdým anýlarýmýn gölgesinde ki hüzne
Dinlediðim þarkýlardan, özellikle tamburdan
Mýzrabý vuran sazendenin yüz hatlarýndan
Sayfalar açardým anýlarýmýn her katresinden

Hüznün mekân tuttuðu gönlümün neþesi
Kaybolmaya yüz tutmuþtu, o güne kadar
Ýçimi kýpýrdatan mýsralarý okuyunca atýldým
Henüz sönmediðimi fark ettim çok aniden

O kadar yumuþak naif bir hitabet sahibiydi ki
Okunuldukça içine alýyordu fark etmeseniz de
Kendini yaþatýyordu, kiþiliðiniz buharlaþýyordu
Onun haleti ruhuyesin de hayata bakýyordunuz

Bu kadar etkili olabilirdi ancak her bir yazýlanlar
Etkisinden kurtulamýyordunuz, uzaklaþtýðýnýz an
Sanki bir akarýn girdabýna kapýldýnýz uzaklaþýrken
Farkýnda deðildi elbette yazan yoksa yazar mýydý?

Nice gönülleri bu kadar kendine baðlar mýydý?
Farkýnda deðilmiþ gibi davranamazdý yapamazdý
Hissetmeye karþý bu nispette duyarsýz kalamazdý
Asla savsaklayamazdý, girdabýn içinden çýkaramazdý

Býraktý öylece melaline sevdalýnýn bir umut vermedi
Nihayeti bilinmeyen bir aþk için asla heveslenmedi
Herhangi bir vaat vermedi, yalnýz kalmayý tercih etti
Çekilmemi diledi, elbette gereði her neyse yapýlacaktý

Çekildik hüzün köþemize demek ki vakit erkenmiþ
Katlanan anýlarýmýza ayrý bir sayfa açtýk öyle kaldýk
Aþký býraktýk, sevdaya kapýyý kapattýk hale çekildik
Mananýn seyri halinde âlemi hakikatle kucaklaþtýk