Gülümsediðin Zaman Çok Güzeldin Anne
Müfide Decdeli

     
          
     Ben her bir þeyleri yeni anladýðým çaðlarýmda iken
Sevgi arayýþýnda özlemler içinde koþardým sana
Kýzým caným demeni öpücüklere boðmaný beklerdim
Saçlarýmý okþayýp koklamaný gülmeni güldürmeni...
Çünki gülmek sana çok yakýþýyordu anne ...
Çünki gülümsediðinde çok güzel olurdun...
Lakin sen çokca aðlardýn baðrýn yanýktý kendine küs..
Gözlerinde tomur tomur yaþlar dilinde yakarýþlar
Yaralý bir kuþ gibiydin kolun kanadýn hepten kýrýk
Ömrüm senin acýlarýna yanmaya devamda anne..
Hüzünlü sesin çocuklar gibi boynunu büküþün..
Özlemin tesellisini kuþlarda arayýþýn....
Yaktý da yaktý içimi a anacýðým bilemezsin
Of anacýðým of ,kýzýnýn mutluluðu senin gülümsemendi
Oy anacýðým oy,yýkýlmýþ binayý tekrar kuramadýk biz...
Þimdi sen ben nasýlýz bizler bu gamlý ömür yolunda
Dert zincirlerinden nasýrlaþmýþ yüreklerimizle,ha gayret
Günün birinde belki nasip olur bize de gülümsemek..