Üzerinden sarkan, kendine üç beden büyük gelen pantolonu (ki önündeki seneler de düþünülerek alýnanlardan), küçücük ve esmer ellerinde sýrýtan kocaman, parlak çay tepsisi ve çocuklara has masum, belki biraz utangaç bakýþlarýyla girdi odaya. Girdi ve küçük kýyamet anlarýmdan biri oluverdi. O hiç farkýnda olmasa da…
     Yaþý belki ondu belki on iki… Daha küçücüktü. Yorgundu. Hem de çok yorgun. Çelimsiz bedenine aðýr geliyordu yükü belli. Sabahtan beri koca binada tek baþýna çay taþýmýþtý, taþýyacaktý… bildiðimiz tabirle ekmek parasýydý derdi ve yine bildiðimiz tabirle yaþýtlarý dýþarýda sokaðýn ve oyunun içindeyken o kahverengi ve kirli bir binanýn içindeydi. Belki de ‘hayatýn içi’nde olmasýydý acýtan, þaþýrtan.
Þaþýrmak aptalcaydý dedim sonra kendi kendime. Biliyorduk, öðrenmiþtik biz bu çocuklarý. Nasýl öðrenmiþtik hatýrlamýyorum. Ama öðrenmiþtik. Masa baþý söylemlerde anmýþtýk sýk sýk yumruklarýmýzý sýkarak. Hiç tanýmasakta onlarý, hiç yüzlerini görmesek de içimiz acýmýþtý parçalanan ellerini ve yorgun çýplak ayaklarýný düþünerek.
Sonra herhangi bir zamanda herhangi bir binada karþýma dikiliverdi biri. Küçük kýyamet anlarýmdan biri oluverdi. O hiç farkýnda olmasa da… Þimdi düþününce, biliyorum ki aslýnda onlar her yerde dikilmiþti benim karþýma ama sanýyorum ilk defa kafamýn içini deðil yüreðimi açtým ve sanýyorum ilk defa gerçekten gördüm. Bir asýr öncesi gibi gelen ama dünya zamanýyla en az üç en fazla beþ senesine tekabül eden önceme aldý götürdü beni.. Bizi duyup duymadýklarýný bilmeden ve hatta önemsemeden, onlara ‘güzel günler göreceðiz çocuklar’ demiþtik ama aramýzda deðillerdi, hiç olmadýlar... Bizim gibi düþ kurma þansý vermedik onlara. Belki de hiç okþamadýk, dokunmadýk… Onlarý kurtarmayý hayal etmiþtik en çok. Zihnimizin içinde bir imgeydi o çocuklar, romantik bir devrim hayali… metamýzdý en çok… Sanýrým biz en çok þiirlerdeki çocuklarý sevdik…

Güzel günler göreceðiz çocuklar,
güneþli günler
göre-
-ceðiz...
Motorlarý maviliklere süreceðiz çocuklar,
ýþýklý maviliklere
süre-
-ceðiz...
Açtýk mýydý hele bir
son vitesi,
adedi devir.
Motorun sesi.
Uuuuuuuy! çocuklar kim bilir
ne harikûlâdedir
160 kilometre giderken öpüþmesi...

Hani þimdi bize
cumalarý, pazarlarý çiçekli bahçeler vardýr,
yalnýz cumalarý
yalnýz pazarlarý..
Hani þimdi biz
bir peri masalý dinler gibi seyrederiz
ýþýklý caddelerde maðazalarý,
hani bunlar
77 katlý yekpare camdan maðazalardýr.
Hani þimdi biz haykýrýrýz
Cevap:
açýlýr kara kaplý kitap:
zindan..
Kayýþ kapar kolumuzu
kýrýlan kemik
kan.
Hani þimdi bizim soframýza
haftada bir et gelir.
Ve
çocuklarýmýz iþten eve
sapsarý iskelet gelir..
Hani þimdi biz..
Ýnanýn:
güzel günler göreceðiz çocuklar
güneþli günler
göre-
-ceðiz.
Motorlarý maviliklere süreceðiz çocuklar,
ýþýklý maviliklere
süre-
-ceðiz.....
(Nazým Hikmet RAN)
Þiirlerde de sevsek, o zamanlar onlar için güzel þeyler yapabileceðimize yürekten inandýðýmýz zamanlardý. Ýnandýðýmýz zamanlar kýyametimiz oldu…
Þimdi buram buram arabesk kokan bu cümleler, salt düþ kurmanýn, buna inanmanýn ama þiirlere ve türkülere hapsolmanýn bedeli elbet. Ödüyoruz… o çocuk orda… o binanýn içinde… ‘hayatýn…’
Þimdi dilimde mutasyona uðradý her þey, ve zihnimde… Güzel günler görecektik çocuklar, size biz sunacaktýk ellerimizle... biz sandýk ki, sizin için düþler kurmak yeterli… biz sandýk ki yüreðimizin ortasýna oturtunca sizin çýplak ayaklarýnýzý çözüm kendiliðinden gelecek… biz sandýk ki þiirler bize cesaret verecek… olmadý elbet ama ne var ki biz; hem vallahi hem billahi çok inanmýþtýk!
Güzel günler görecektik çocuklar, Nazým Usta kadar inançlýydýk…