RAKI PEYNÝR ÝSTANBUL

Her akþam motorla Beþiktaþ’tan Üsküdar’a geçerken
Son kýrýntýlarýný saçar güneþ, denize.
O meþum siluette ciðersizdir tüm canlýlar:
Balýklar, yolcular, raký.
Aklýma gece mesaim yanaþýverir, tekneler dolusu…
Ýnce bir bardak, biraz buz
ve hayali bir kýz kurusu.
Nihayet yol biter,
Bacaklarýmýn aðrýsý sýrtýmda varýrým bizim bakkala.
Þeytan gýdýklayýverir içimi,
Puþt, tam mesleðinin erbabý:“Raký al” der, “Raký!”
“Deminden beri aklýndaydý sakin kaçýrma!”
Beyaz peynir ve zeytin senin gibi deðil, utanmadan
Giriverirler torbama.
Tam eve girecekken gelir aklýma hep.
Dönerim gerisin geriye, ezberden sayarým adýmlarý.
Biraz da Ýstanbul alýrým,
Hani rakýyla iyi gider yaz akþamlarý