Bugün gözlerinde ne vardýysa ; gözlerimdendi ...
Biz konuþamasak ta onlar konuþtu .
" gidiyorum " dedi gözlerim ,
" gitme " dedi gözlerin .
" Biliyorduk ya ... " dediler .
Sustular .

Hani hiç üzülmeyecektik te bir damla yaþ düþüverdi sessizce ama nehir gibi güçlücesine .
Sustuk o an sustuk ikimizde ...

Korkmuþtuk belki korkacaktýk bizsiz kalmak var diye
Yine de gidecekti ikimizden biri sakince ...
Giden ben , kalanda sen .

Bir Mart günü yazmýþtým uzun uzun sana
Gitmek ne demek kalmak ne demek diye
Suya bakmýþ ve geleceði görmüþ bir falcý gibicesine
Oysa insanýn sýnýrlarýna takýlýydým falcý deðil
Biliyordum geçemeyip o sýnýrý kendimi asacaðýmý
Gitmek güzeldi de kalmak deðildi .


Bazen ben bazen sen kalýyordun
Bir günde kaç kere gidiþ kaç kere kalýþ
Kaç deðiþik acý kaç yitiriliþ

Kalan ben oluyordum o zamanlar daha da çok
Anlatmýþtým iþte bu küçücük gidiþlerden ve kalýþlardan yola çýkarak anlatmýþtým

Sokaklardaydým dansediyordum
Ben gitmiþtim ya ben þanslýydým
Bekleyecektin beni dönecektim .

Ne gitmek eskisi gibiydi bu kez ne de kalmak
" Beklemez belki ... " ,"Dönmez belki hiç..."
dedi gözlerimiz.
Sustular

Uzun bir yolculuk olacaktý bu kez
Cevaplarýmýzý bulmak için çýkýlan
Gözlerimiz biliyordu belki , belki ellerimiz de ...

" Biz var mýyýz ? " acaba demiþtik
Varsak ta yoksak ta biliyorduk ki
Biz bizi seviyorduk ve yolculuðumuzu ...
Ve cevaplarýmýzý verdiðimizde de
Zamaný istediðimiz gibi taþýyacaðýmýzý...