NOKTA HAYAT


Herkesin doðrularý var, bir baþkasýna göre yanlýþ, ama itiraz kabul buyurmaz. Her insan hayatýn içinde yeni bir hayattýr sadece. Ortak alan hayatta milyarlarca nokta hayat... Herkes kendi alanýný geniþletmeye çalýþýyor, yanýndakinin alanýný daraltmaya ya da yok ettiðini hesaba katmadan...
Martýlar bir lokma simit için vapur peþlerinde kanat çýrptýkça, iki kýyý arasýnda rüzgara veriyorlar tüylerini, ama saçak altlarýný asla unutmuyorlar. Ýnsanoðlu doymak için yollara düþtüðünde, doyduðu yerin ekmeði “gözünü tutar” diye, özünü unutmayý tercih ediyor. Yerini, yurdunu, topraðýný, oturduðu ilk okul sýralarýný, ninesinin tandýr ekmeðini, dedesinin görmüþ geçirmiþ bilgeliðini,.. kalabalýk kentlerin arka sokaklarýndaki tavan aralarýnda çabuk unutuyor.
Ýlk sigara sýla için yakýlýr, ikincisi sýlada bekleyen yar için, üçüncüsü yakýlamadan uyku bastýrýr... Sabah olduðunda yeni günün heyecaný kaplar benliðini, heyecaný gidermek için yakýlýr sigara bu kez de...
Ýlk mektubu postaya verdiðinde, ikinci mektubun konusunu belirler kafasýnda... Ýlk yevmiyesiyle telefon edinir ve ikinci mektubu mesajla yollar. Eskiden þehir içi telefon bile sadece muhtarýn ofisinde bulunurken, teknolojiye ayak uydurarak “çaðdaþlaþmak” yarýþýna girmiþtir insanlar artýk...
Arka sokaklarýn karanlýðýna bir göz odasýnýn camýndan bakarken, cebinde sadece “yavuklusunun” resmi vardý. “Kafasý iyi halde” karanlýðýn içinden evinin yolunu bulmaya çalýþýrken, cebinde yarýnki meyhanenin adresi var artýk...
Ne zaman sonra baba dayanamaz sessizliðe, hasrete, haber alýnmazlýða. Annesinin hazýrladýðý nevaleyle büyük kentin arka sokaðýndaki adrese gelir. Komþulara sorar. Artýk burada yaþamadýðýný söylerler, elleri nasýrlý adama. Köy ekmeði var nevalede, köy yumurtasý, ahýrdaki ineðin sütünden yapýlmýþ tere yaðý ve tulum peyniri. Yedirmek ister oðluna bir an önce... Ýþ yerine gelir. Usta “Falanca evde þoför olarak iþe baþladýðýný” söyler. Adam akþam olmadan, otobüs saati gelmeden “falanca evi” bulmak için naçar taksiye biner. “Falanca ev” rüyalarina girmese de, renkli kutu televizyon illetinden gördüklerinin aynýsýydý. Evin önündeki kulübede oturan genç adama anlatýr kendini. Genc adam aðýrlar adamcaðýzý küçücük mekanda. Ne zaman sonra korna sesi duyulur, büyük bahçe kapýsý düðmeye basýlarak açýlýr, son model lüks arabanýn direksiyonunda oðluna benzettiði birini görür, araba içeri girerken... “Oðul!” diye haykýrýr baba. Oðul arkasýný dönmeye korkarak arabaya biniyor yeniden ve ana kapýya doðru yöneliyor. Camý açarak “Niye geldin, ihtiyar? Çok mu gerekliydi? Bunca iþin arasýnda seninle ilgilenemem þimdi...” Güvenlik görevlisine dönerek “Sen babayý müþtemilata götür. Ben geç geleceðim...” deyip tam gaz bahçeden çýkýyor...
Ne yazýk ki, “babayý” müþtemilata deðil, kalp krizinden hastaneye götürüyorlar. Büyük kentin uzun yollarýnda susuyor kalbi. “Oðul”a sarýlamadan, “oðul”u elleriyle yediremeden, “oðul”u büyük kentin þatafatýna, kendi canýný da Azrail’e kaptýrýyor...
Bir nokta hayat eksildi ortak alan hayattan. Diðerlerinin alaný geniþledi mi acaba?!.

     

NERMÝN