Dalgalar kýyýya vurdukça duydum hayatýn sevinç çýðlýklarýný.
Yakamozu izleyerek çözmeye çalýþtým hayatýn sýrrýný.
Oturduðum bankla,tuttuðum kalemle, kaðýtla giderdim yalnýzlýðýmý.
Hayallerime eyvallah etmez oldum güneþin vedasýyla;bir elveda olmasada...
Aya monte ettim dileklerimi;daimi olmasada...

Kumsaldaki kumlar bedenime çarpýnca anladým.
Rüzgara karþý koymaya çalýþýrken kavradým.
Güneþ bir doðup bir batarken
Umutsuzluktan kendi dizlerime kapanýp aðladým.
Taþlaþtým;kimseye acýmadým
Ve kendime bi tekmede ben attým.
Gözyaþlarým kumsaldaki kum taneleri kadar deðersizken bile
Kendime hakim olamadým.

Dün gece insanlarý farkettim.
Iþýklarý uzaktan dünyaya kazýk çakmaya çalýþtýklarýnýn tek kanýtýydý.
Bedenleri tek emanetleriydi.
Umuma açýk hayatlarý tek dertleriydi.
Bir kara deliðin içinde olduklarý tek bildikleriydi.
Kaderinde dediði gibi onlar emanetçiydi...

Þimdi ne kýyýya yaklaþan tekne susturabilir hayatýn çýðlýðýný; denizi,
Ne de insanlarýn lanetlemesi.
Kum taneleri acýtmayacak sadece benim bedenimi.
Benden sonra geridekini,ondan sonrakini...
Sonunda da bu günün bebeðini.
Ruhum denizin bir parçasý
Ve unutuyorum týpký balýklar gibi yalnýzlýðýma,yazdýklarýmý.
Savruluyorum...
Dalgalar nereye götürürse.
Boðuluyorum
Kara deliðin içinde...