BEN ÝNSAN DEÐÝLÝM...

Ben yaþamayý hiç sevemedim dostum.
Hiç bir þey buna neden olmadý.
Hiç bir zaman nefretim son bulmadý.
Hayatýn,zamanýn bir pisliði,
Akýttýðý bir damla gözyaþý...
Beyaz bornozun içindeki en büyük pis lekeydim
Ruhumu, bedenimi;beynimi,kalbimi hiç bir zaman temizleyemedim.
Aynada hep kara bir lekeydim.
Ruhumdaki kara deliktim.
Kalbimdeki derin yarayý dikemedim.
Nefes alýrken boðuldum.
Konuþurken sustum.
Eski,emektar bir tekneydim
Gözyaþlarýmda yok oldum.

Kapýdan çýkan herkesle kolkolaydým,
Onlarla yattým.
Kapý kapanýnca satýldým,sattým.
Kapýyý açamadým açacak yüz bulamadým.
Sokaklarda saklambaç oynamaya baþladým.
Kendimi kaybettim ve bir daha bulamadým.
Aydýnlýðýn içindeki karanlýkta kayboldum.
Gölgeden uzaklaþýp güneþ ýþýðýna ulaþamadým.
Gülerken aðladým.
Kan çanaðýna dönmüþ gözlerimle yýldýzlarý tuttum.
Kurumuþ dudaklarýmda küfürü farz saydým.
Küfür ettim beni bu dünyaya getirenden tüm insanlýða kadar...
Köþeye sinmiþ sevgiyi hiç düþünmedim.
Onu müebbet suskunluða mahkum ettim.
Ben insanlýðýmý yitirdim.

Susadým gözyaþýmý içtim kana kana.
Acýktým biten týrnaklarýmý yedim
Kanadýðýnda kanlarýný emdim.
Sindiremedim yaþamayý durmadan kustum insanlarý.
Ölüm dilendim Tanrýdan.
Nacizane “ÖLÜM” fikrime saygý bekledim tüm insanlýktan.
Kalbime girecek bir maganda kurþunu,
Küfürlerime dayanamayýp býçaðý göðsüme saplayan insanoðlu tek hayalim.
Nefes almak ölmek için tek sebebim.
Bir daha insan olmamak, görememek güneþi tek dileðim.
Ýnan dostum ben artýk insan deðilim.

Sonunda tanrý benide gördü ve
Ýnsanlar beni yada o iðrenç yaratýðý topraða gömdü.
Gerçek ben hakkettiði yere döndü.
Hoþgeldim cennetime,hoþgeldim tek hayalime.
Hoþgeldim...