“Zaman içindeki acýyý yýkayacak”
“Acý zamanla yýkýlacak…….”

Sonunu bildiðim hayat oyunlarýna tutanak yazdým yine….
Payýma düþen ihanetleri aklamak,yazgýmý teselli etmek düþtü yine bana..
Ben gittim,ben çizdim isminin üstünü….
Yalnýzlýk duraðýnýn istasyon þefi,kalbime,
Ben verdim emiri,ben istedim sonu görmeyi…
Bitecek bir þeydi biliyorduk,,,,,
Korkuyorduk biçilmiþ sonlarý giyinmeyi,
Umursamýyorduk,mutluyduk….
Güçlüydük,sözüm ona cesurduk her ikimizde…
N e çok sözler veriyorduk,gideceðimizi hesaba katmadan günün birinde…
Yalanlar söylüyorduk,pembe yalanlar….
Düþler kuruyorduk,gelecek adýna…
Kucaðýmýza alacaktýk kýzýmýzý dört yýl sonra ….
Sen öyle çok kaptýrmýþtýn ki kendini….
Ýnanýyordun anlattýðýn masallara,benim gibi…
Bir gün –gideceksin—dedim,
--Asla,gidecek biri varsa o ben deðil sen olacaksýn—dedin,
diðerleri gibi…..
Her güzel þey bitmeye mahkumdu aslýnda,
Kavuþamayacaktýk,yazdýðýmýz mutlu masalda….
Gerçek günün birinde dikilince karþýmýza,
Sert bir yumrukla,daðýldýk…
Anladýk ki,
Bitmeye Mahkum bir aþkýn can damarýnýn kesilme vakti…
Sen suçu bana yýkmaya,kendini haklý çýkarmaya çalýþtýkça…
Anladým ki,
Hayatýmda ki tüm hikayelerin sonu ayný bitiyor..

Biten bir aþkýn can damarýný kestim ben...
Sense, susarak uðurladýn beni senden..