Aþkýn adýný duyduðumda kaçak baharlarý yaþýyordu kalbimin atýþlarý….sanki beni acýtmaya gelecek o yolculardan biri tüketecekti içimdeki nefesi…ben hep erteledim aþýk olmayý….ta ki seni bulana kadar…

Hep dile getirip ,ama içimde sakladýðým bir rüyanýn baþlangýcýydý gözlerin… kelimelerin rehin alýr,sözcüklerin düþürürdü savunma hattýmý..Nasýl bir þeydin ki sen… Neydin……Kimdin de ertelediðim aþkýn komutanlýðýný yaptýn…Ben sevdim seni,hiçbir gücün sevemeyeceði kadar…

Hayatýma giriþin,çýkýþýn kadar çabuk oldu…Biliyordum aslýnda bu sükunetin fýrtýna öncesi sessizlik olacaðýný….Ayrý ayrý hayatlara savrulacaðýmýzý,bir film karesinde iki düþman olacaðýmýzý…Biliyordum da,yinede görmek istedim…

Artýk,konuþmaya cümlem kalmadý benim…Aðlamayaysa yaðmurum yok..bu serzeniþ boþuna biliyorum,duyuramam sana içimdeki seni..Sen sadece benimleyken okudun yüreðimi..Sevmek sanýrým biraz yürek iþi,biraz da cesaret.. “savaþacak gücüm olsaydý,kalýr savaþýrým demiþtin” bu sana ait olan son cümleydi…

Þimdilerde ayrýlýðýn birinci yýlýný kutluyorum..Yine kapýlarým kapalý,yine yüreðim tepkisiz…Seni büyütüyorum içimde,senle beslenen cümleler..Her gece doðuyor satýrlara….Gücünü senden alýyor,yaþamýný benden…