Yaþadýklarým arasýnda bir köprü kurmak isterdim... Kendi rotamý çizebildiðim anlarý tekrar tekrar yaþayabilmek, güzellikleri bire bir anabilmek adýna...

Neler yaþamadým ki, acýlar- hüzünler- koyu sevdalar- bakýþlar- dokunuþlar ve tutsaklýklar... Zaman zaman, kendi ýþýðýmdan bile kaçýyorum... Belki korkuyorum, belki de delilik benimkisi...

Kurgu yaratýyorum içimde, sorguluyorum bedenimi... Kavruluyor içim, yanýyor kimliðim, kül oluyor, duman oluyor, is oluyor...

Yaprak kýmýldamýyor dýþarýda yine, ne çok özledim ýlýk rüzgarýn tenimi üþütmesini...

Hatalar, yalanlar, piþmanlýklar, yalvarýþlar... Ortaya karýþýk yani, hayatýn ta kendisi.... Karýþýk pizza gibi... Buram buram dumanlý, içimi acýtýrcasýna sýcak ve yine de çok leziz...