yapraklarýný döken aðaç gibiyim bu gün
sarý bir hüzün deryasýnda
aðaçkakanlara teslim etmiþim kendimi
kurtlar kemiriyor beynimi
sert yaðmurlar dövüyor bedenimi
gözyaþý saðanaklarý altýnda
özledim o güzelim eski günleri
yemyeþil yapraklarým vardý benim
güçlüklere karþý dimdik duran bedenim
gölgemde nice aþklar doðurdum
nice sevdalar yaþadým ilkbaharýmda
yanýbaþýmda akýp giden þu pervasýz nehir / besin kaynaðýmdý benim
uzatmýþtým köklerimi ona doðru
kucaklaþýrdý dallarýmla nehrin asi sularý
kuþlar yuva yapardý dallarýma
rüzgarlarla ninni söylerdim onlara
nasýl da mutluydum ben ben iken
o yolunu þaþýran yýldýrým düþmeden
koca bir yarýk ortasýnda yüreðimin
yine ayaktayým ama
yeþermiyor dallarým artýk
gelmiyor kuþlar
gri ve siyah yeni renklerim
isyan eder dururum kadere
yok gücüm yenilenmeye
yeniden o eski ben olmaya
býrakýn / býrakýn beni
dokunmayýn ne olur
iþte ben böyleyim bu gün