ï¿½zEdebiyat - Barï¿½ï¿½ Kï¿½lï¿½ï¿½ - Acï¿½ya Aï¿½ï¿½k ï¿½ocuk

Ne kadar çok istedim hiçbir yaþama dahil olmamayý. Büyük heyecanlarla koþarak karýþacakken, tam kýyýda durup etrafa yayýlan dalgalarý izlemeyi yalnýzca. Baþaramadým... Yalnýzlýðýmýn verdiði unutkanlýðým buna izin vermedi. En sonunda senin denizinede karýþtým çaresizce.

Gerçekten istemiþ miydin beni? Ruhunun içinde gezinerek masalsý güzelliðini en son bende tüketmek miydi amacýn? Baþarabildin mi? Ben senden yeni bir hüsran doðurarak yeniden yenilgilere hazýrladým kendi kendimi. Ben yalnýzca senin olamadým. Hiçbir zaman olamazdým da. Yaþanan onca aþkýn arkasýnda hep eksilip, hep baþkalaþýp tekrar tekrar sevdalara soyunup durdum, geçmiþi her defasýnda unutarak ve alýþarak unutkanlýðýma. Belki de çok bencilceydi, acý veriyordu ama ben böyle varolmuþtum bir kere ve aþk beni böyle kabul etmiþti küçük sonsuzluk oyununa. Oyunu bozamazdým. Gecelerin karanlýklarý benim için doðuyordu her defasýnda, yalnýzlýklar bana özel yalnýzlýk oluyordu çünkü. Çünkü acý en çok bana yakýþýyordu. Terk etmek ve terk edilmek benim için gerçek oluyordu. Bu yüzdendi iþte düþlere hiç kimseyi dahil edememem. Her sevdanýn sonundaki acýnýn daha sonra mutluluða dönüþmesini görmekti amaç. ben hep kötüydüm ve hep kötünün ardýndan bulunuyordu mutluluk. Ben hiç mutlu olamayacaktým. Bunlarý bildiðim içindi seni acýlarýn içinde tek baþýna býrakmamanýn tek nedeni. Aþk birgün herkese acýyý gösterir.

Herþeyi yerli yerinde býrakýp hep acýyý hissettirmeden gitmeyi denedim defalarca her sevdanýn sonunda. Beni engelleyen acýya aþýk bir çocuktu içimde durmadan tekmeleyen en umut dolu yanlarýmý. Yalnýzlýðý her defasýnda bana mahkum etmeliydi. Bu yaþamýmýn kuralýydý. Ben yine ihanet etmeliydim mutluluðu hakeden bir eþ yüreðe daha isteksizce. Ben, yalnýzca ben olmalýydým çünkü. Sonsuz bir gücün yaradýlýþýmdan beri bana verdiði acýnasý acýya müptela yanýmdan dolayý. Sonra bir gidiþi izlemek düþerdi gözlerime. Sanki çok mutlu olmuþum gibi hem hüzünlü hem huzurlu bir bakýþ yerleþirdi yüzüme. Okunan lanetlerin hepsi içime akardý. Seninkiler gibi. Daha öncekiler gibi. Ben eskisi gibi tutsak olduðum acýya býrakýrdým kendimi istediði kadar kemirsin diye ruhumu. Gidense mutluluða gittiðini bilmeden gözyaþlarý dökerdi adýmlarýnýn deðdiði kimsesiz kaldýrýmlara. Onun için mutluluðun kapýsý açýlmýþtý farkýnda olmadan. Benim içinse hiç kapýsý kapanmayan yalnýzlýk uçurumu.

Bir yalnýzlýk senfonisine daha hazýrlýyorum kendi kendimi hiç kimseye hissettirmeden yavaþça. Bu seferki daha büyük bir bozgun olacak biliyorum. Ýçimdeki acýya aþýk çocuða en büyük hediyeyi vereceðim bu kez. Acýnýn en son noktasýný. Senden bana kalacak koskocaman bir acýyý uzatacaðým ellerine. Son olacaðýný ümit ederek, senin yokluðundan daha büyük bir acý görememek dileðiyle, bugüne kadar hiç ýslanmadýðý kadar ýslatarak kaldýrýmlarý. Seni de o anda hiç anlamayacaðýn mutluluk kapýsýnýn önüne göndereceðim tükeniþimin en büyük zaferini kutlamaya hazýrlandýktan sonra. En büyük mutluluðu sana hediye ederek son vereceðim acý biriktirme seanslarýma. Ve bu sefer herkes duyacak, meçhul bir yerde, meçhul bir zamanda.

Acýya aþýk bir çocuk öldürüldü diye..