Belirsiz bir saat, yeniden dýþarý atýyorum kendimi.Aradýðýmýn ne olduðunu bilmeyen yada bilerek inkar eden gözlerle görüyorum cadddeleri. Seni mi arýyorum?

Neden insan istediklerini inkar etmeye zorlanýr defalarca.. Neden karþýlýksýz kalýr en deðerli dokunuþlar hiç haketmeden? Ýkimizde birbirimizden habersiz atarýz caddelere kendimizi.. Sen ne aradýðýný bilmeden, hergece tanýnmayan silik yüzlerin arasýnda oturursun sabaha kadar. Bomboþ, yapayalnýz bir kalabalýðýn içinde unutursun kanayan yüzünü. Gün doðduðunda iyileþtirici uykunun kollarýnda aydýnlanýr ruhunun karanlýðý, ta ki yeni bir karanlýk gelene kadar pencerelerine.. Ben ne aradýðýmý bilsemde, hiç umudum olmadýðýný bilerek sarýlýrým yalnýzlýðýma. Ýnsanlardan kaçarak yürürüm caddelerde. Bütün tanýmadýðým yüzler yalnýzlðýmý hatýrlatýr daha da fazla. Bütün adýmlar büyütür acýyan yanlarýmý yeniden. Hep tükenmiþ olarak dönerim suskun bir güne. Hep kaybetmiþ ve aðlamaklý..

Ýtiraf etmekten korkarak baþlamayacaðýz, ruhlarýmýzý kurtaracak bir aþka. Mutluluk hiç bize ait olmayacak. Ödünç hayatlarýn gölgelerinde izleyeceðiz uzaktan uzaða. Yýllar geçse de umutsuzluk birikintilerine basarak, baþý önde, tanýnmayan iki yüz görecek insanlar. Sessizliðin içinde, kimsesiz caddelerde gezinen iki yalnýz yürek. Soðuk bir gece, kimsesiz caddeler ve iki korkak yürek...