Evin kýzý…
Kucaðýnda çocukla eve girdi
Annesine çocuklarý býrakýp iþine gitti
Annesi boyun büktü, ses çýkartmadý, hizmet etti
Torunlarýnýn nazýný güderken akþam bir türlü gelmek bilmedi
Migren rahatsýzlýðý vardý, baþý þiddetli aðrýyordu, çocuklar durmuyordu
Duygularý kabardý, sessizce gözlerinden býraktý, çocuklar nihayet uyumuþlardý
Altý çocuk büyüten ve hayli zaman halý dokuyarak hayatý göðüsleyen anne yorgundu
Fakat kýzý bir türlü anlamak istemiyor ve kendi sorumluluklarýný annesine býrakýyordu
Akþam olunca biraz oturuyor ve sonra çocuklarýný alarak kendi evinin yolunu tutuyordu
Evin babasý henüz gelmiþti, kapýya vurdu, biraz durdu açan olmayýnca anahtarla kapýyý açmýþtý
Oturma odasýna baktý refikasý uyuyordu, hiç geldiðini dahi duymamýþtý, usulca baktý ve nabzýna baktý
O an gözlerini dahi açmaya takati kalmayan sevgili refikasýnýn içinde bulunduðu duruma içerleyerek ayrýldý
Kýyafetlerini deðiþtirerek namazýný eda etmeye niyetlenirken, düþünceler yumaðý rahat yüreðini býrakmýyordu
Bir insan kim olursa olsun, kendi refahýný ve arzularýný gerçekleþtirmek için baþka insanlara ne yaptýðý anlamalýydý
Onlarýn yaþlý bedenlerine ve kalan ömürlerine acýmadan umutlarýný taþýmamalýydý, hassasiyeti hiçbir an unutmamalýydý…

Mustafa Cilasun