Asker…
Nöbetteydi
Gecenin bir yarýsýnda
Mütebessim bir halde sevinçliydi
Son iki gün kalmýþtý çýkacaðý izine
Ne umutlar, ne hayaller birikmiþti kalbinde

Nihayet
Hazýrlýðýný yaptý
Ve yola revan olmuþtu
Garýn mesafesi çok uzaktý, para azdý
Bir þekilde gitmeliydi gara, binmeliydi ona
Garipler için tren ne büyük umut ve sýðýnaktý

Yolcular
Her biri birbirine benzeyendi
Neþesiz, þevksiz, solgun ve yorgunlardý
Kim bilir beklide acýkmýþlar ve aç kalanlardý
Derin bir hüzün kapladý yüreðini, boynu büküldü
Kendi evleri geldi aklýna, kýþ ve kýyametin farkýyla

Nihayet
Gelmiþti köy yoluna
Valizi yüklendi koyuldu umutlarýna
Þiddetli bir ayaz vardý, kimi bacalar tütüyor
Kimi bacalar suskundu, odun, kömür olmalýydý
Kapýya geldi, biraz nefeslendi ve bir sesle irkildi

Pencereden
Görmüþlerdi, sýcaklýk içine iþledi
Ýki çocuk, refikasý karþýladý, babasý aðladý
Ev soðuktu, birkaç tezek olsa bile yakacak yoktu
Babasý mahcubiyetinden dayanamadý ve yine aðladý
Asker, babasýný teselli etmeye çalýþtý, sonra hiç durmadý

Baltayý alýp
Ormanlýða doðru çýktý
Kesilmiþ aðaç köklerine baktý
Gözüne kestirdiði kök için niyetlenip baþladý
Zaman hayli ilerlemiþti, hiç yoktan yakacak elde edildi
Merakla bekleyen eþi ve çocuklarý gözlerini yola dikmiþlerdi

Yokluk
Baþka bir þey
Rabbim kimseyi bununla
Terbiye etmesin, ruhunu incitmesin
Gönlünde derin bir hüzün ve hicranlar umutlarý biçmesin
Eþ ve dostlara, varlýk içinde yaþayanlara hassasiyet versin

Hiç kimseyi ve bir kulunu muhannete muhtaç edip, üzmesin.(Âmin)

Mustafa Cilasun