Demek ki
Hiç beklemiyordum
Düþünüp, tahayyül edemiyordum
Gidebileceðine asla ihtimal vermiyordum
Bir birimizi tamamladýðýmýza masumca inanýyordun

Nerede
Bilmeden hata yapýyor
Senin hissiyatýný hýrpalýyordum
Gözlerine baktýkça niçin okuyamýyordum
Sen uzaklara bakarken dalýyor, o an uzaklaþýyordun

Sevmek
Bir anlamda güvenmek
Demek ki yetmiyordu, fark etmek gerekiyordu
An ve sessizce geçip giden zaman umutlarý biçiyor
Her yeni sayfa için kalem yazmaya imkân vermiyordu

Oysa ben
Sevdiðime inanýyordum
Güvenini kazandýðýmý sanýyordum
Bir birimizden sakladýðýmýz sýr yok diye kanýyordum
Ben böyle inanýyordum ve fakat niçin, soramýyordum

Þüphelenmen
Ve endiþelenmenden korkuyordum
Seni üzebileceðine itibar ediyor, vazgeçiyordum
Gizliyordum, dayanamýyordum, kalkýp gidiyordum
Sen gözlerini kaçýrdýkça, kendi sýrlarýna kapandýkça

Kimi zaman
Çare adýna bin bir hülyalar
Düþlerde sual ettiren haykýrýþlar
Kan ter içinde çýrpýnýþlar, kaybettiren korkular
Yakamý býrakmýyordu, halime acýyordun, gizliyordun

Bazen ve aniden
Çýkýþ yapmak istiyordum
Acýmasýz olma þimdi bu kadar
Her neyse seni yoran ve umutlarýný baðlayan söyle
Ne olur ben ve kendini sensizliðin yalnýzlýðýna gel itme

Ve bir gün sen
Sessizce çekip gitmiþtin
Çalýþma basama bir not iliþtirerek
“Lütfen merak etme ve acý çekme, tercihime saygý duy
Yeni bir sayfa ve bensiz hayatý yaþamaný diliyorum”…
Mustafa Cilasun