Ey can…
Bilmem ki ne anlatýrsýn
O nazarlarýnla hangi mýsralarý yazarsýn
Yarým asrý geçmiþ ebede koþan heyecansýn
Kutlu mavera yolculuðuna adanmýþ takdiri Muaffaksýn

Seni
Kimse anlatmasýn
Üstün meziyetlerini sýralamasýn
Fedakârlýk ve hizmetlerini özellikle saklansýn
Sen her niyet ve ameli kimin için yaptýðýný bilen irfansýn

Bilirim
Derin bir sýzýn var
Dile gelmeyen mani hassasiyetlerin aþikâr
Dert etme bu ve benzer sýkýntýlar her nefesi zorlar
O’ndan baþka kimdir yar, en yakýn yetmez mi muhabbete sorar

Takdir
Edilmek elbette hakkýndýr
Zaten bu hakikat olmasý gereken farktýr
Lakin övgü ve iltifat bir vakitten sonra hastalýktýr
Nefsin ehemmiyet verdiði açýktýr, ecir, ancak ihlâsla taçlanýr

Yaralýsýn
Gönül sýzýsý olan bir adamsýn
Hakký teslim edilmemiþ çalýþansýn, umansýn
Ruhunda ve kalbinde hüznü muhafaza eden giriftarsýn
Niçin daldýn dalgýn bakarsýn, her lahzada söyle kime yakýnsýn

Bir düþün
Sahip neler nasip etti
Her varlýðý sana emanet olarak vermiþti
Nefes vaktine iltica etmek için sevdasýna kenetlendi
Nazargah olan kalp basireti niye terek etti, sýr elzem deðil miydi?

Derim ki
Sözlerin acýdýr, seni hýrpalar
Belki ruhunda derin dalgalara kapý aralar
An kime bakar, kalp kimin için atar, akýl irfanla farký yaþar
Azimet terk edilirse maslahat yüreði hýrpalar, sine de yaralar açar

Aslýnda
Arkadaþým, dostumsun
Halinden emin olduðum bir yolcusun
Nefsini okþamak, gönlüne heveslerini yazmak geçerdi
Lakin elimde olmadan kelam böyle nasiplendi, gönlüme düþenlerdi

Ne olur
Kýzýp, kýrýlma bana
Yakine þahitsin sýð dimaðýma
Gönül fakir olunca, bedevilik aþikârdýr mizacýmda
Niyazýný eksik etme, görünce baþýný çevirme, cehaletin huzurunda

Mustafa Cilasun