O an
Sessizce gözlerine bakýyordum
Ne kadar daldýðýný fark ediyordum
Uzaklaþmýþtý, belki de çok piþmandý
Sýzlatan bir hesabýn sayfalarýndaydý
Seslenmek istedim, sonra çekindim
Belki umut, þevkti henüz erken dedim
Gözleri artýk dayanamadý öyle býraktý
Farkýn damýydý, yoksa akýbeti acýydý
Amansýz bir hastalýða yakalanmýþtý
Her gün bet benzi soluyor, daralýyordu
Her bakýþýnda garip bir sual vardý, sarsandý
Saklamalýydým, ne kadar baþarabilirdim
Yemeden içmeden, istiðfar etmekten bitaptý
Ne kadar gençti, hüzünle iç içe olan nefesti
Yüzü gülecek miydi, yoksa göçecek miydi
Biliyordu, hissediyordu, ne oluyor diyordu
Gözlerime bakarken içim nasýl titriyordu
Hal yetmiyor, sabýr artýk kifayet etmiyordu
Ne kadar isterdim, içinde ki sevinci yaþamasýný
Ümitleriyle saadet içinde sürurla coþmasýný
Sevdiði, gönül verdiði vardý, duyunca kaçtý
Hiç oralý bile olmadan baþýný eðip uzaklaþtý
Bundan bahsetmedik, seyahatteymiþ dedik
Ablasýnýn yanýna gitmiþ, yakýnda gelecek dedik
Baþýný yan tarafa çevirdi, pencereye kilitlendi
Tekrar gelecek mi dedi, evet, gelecek derken
Sesim titredi, nefesim yetmedi, hemen öksürdüm
Su içmek için gayret gösterdim, hiç seslenmedim
Üzülme dedi, her þey olacaðýna varýr dedi ve çekildi...

Mustafa CÝLASUN