Artýk
Sevemez olduk
Samimiyetten uzaklaþtýk
Lafazanlýk adýna seni cemiyetlerde andýk
Hayatýn hiçbir lahzasýnda kalbi hassasiyetle taþýyamadýk
Sadece kanmaya inandýk, avunmayý çare sandýk, oysa ne kadar yanýldýk

Birler
Senin ümmetindik
Nefsimizden ziyade sevdiðimizi söylerdik
Ne kadar ihsan ve ahlakýn bendinde kendimizden geçtik
Bizler sadece önümüze sunulanla yetindik, ceht ve þecaatten arîydik
Dünyayý sýrtlanmaya heveslendik, nefislerimize esir olmakla yetindik

On emir dendi
Omurgasýz yaþamak tercih edildi
Ruhi ve kalbi hassasiyet yalnýzca keyfiyet için yetti
Düþlemeden, düþünmeden, fikir edinmeden hükmetmek endi
Menkýbelerle kültür dini vazgeçilmezimizdi, Kur’an ise taziye içindi
Örf ve asabiyet hazýr haldeydi, hak ve hukuk adýna mizan ötelenmiþti

Bilmem ki
Ne oldu, nasýl bu hale geldik
Veya getirilmek için desiselere heba edildik
Düþman ve dosttan emin deðil miydik, muhkem ayetlerden geçtik
Her kim kürsiye çýkarsa dinlemekle yetindik, muhakeme dahi etmedik
Çünkü maslahat gösteren adreslere gittik, heveslerimizden hiç geçmedik

Ýnanmak
Ruhi ve kalbi itminanlýktýr
Yürek gücüne inanmak ve aþký yaþamaktýr
Hak ve hukuku gerekçeleriyle kavramak ve adanmaktýr
Sevdasý ihlâs ve inayet olmak, her varlýkta O’nda yok olmaktýr
Kalbi nazar gâh kýlan Sultana sadakat ve samimiyetle baðlanmak þiarýdýr

Can, canan içindir
Canan, aþkýn firkatinde nefeslenmektir
Vuslat bedeni tercihler, keyfiyet adresleri deðildir
Nefsin her bakýmdan terbiye ve tezkiyelerle edebe bürünmesidir
Masivaya eriþmek, kemaliyet üzere kalbi ve zihni inþa etmenin fevkidir
Aþk, hakikat ve marifete eriþmek için, nefsin ihyasýný reddeden erdemdir

Ýrfan sahibi
Her arzu ve talebini
Yalnýzda O’nun rýzasý için hasreden
Dünyasýndan geçen, imkânlarý fýrsat bilen, umut meþalesidir
Rabbe ve O’nun resulüne ulaþmak, anlamak için azim ve þevk yeterlidir
Yoksa en kestirme yoldan cennete girmek, sevap ikmal etmek asla umut deðildir

Mustafa CÝLASUN