Askerliði ve dýþ dünyadan kopuþu 29 yaþýndayken bir kýsmýný Erzincanda, çoðunu Ardahan-Çýldýr'da tam anlamýyla yaþayan ve yaklaþýk iki ayýný bir iç sýkýntýsýyla geçiren ''ben'' diyorum ki: ''Köhne bir koðuþtaydýk tezkere hasreti çeken askerle ve henüz kiþiliði tam olarak oturmamýþ ve hayatlarý boyunca ön plana pek çýkmamýþ birçok 90'lý askerin egosunu tatmin ediyorduk: poþet deðil misiniz; zaten kaç ay askerlik yapýyosunuz? Çalýþýn, bizimle mi geldiniz askere, sizin gibi üç poþet gönderdim ben ama size takýcam poþetler...''

Burada insanlar emir dinlemeyi, emretmeyi, nasýl iþ yapýlmasý gerektiðini, nasýl iþten kaçýldýðýný, toplu halde yaþamayý ve insanlarý sýnýflandýracak tavýr almayý çoktan seçmeli olarak öðreniyor. Daha doðrusu seçeneklerden istediði kadarýný öðreniyor.

Bazen toyluklarýna veriyorum bezen onlardan tiksiniyorum. Yapacak baþka bir þey de yok zaten. Dünyadan bîhaber arabesk þarkýlar dinleyerek geçiyor gazino saatlerim. ''Üst sýnýflar'' saðolsun (!)