Umutsuzluðun þiirini yazýyorum, yoksun diye…
Sýkýþýk zamanlarýn duvar takviminde beklentim, sonsuzluk
Bir kadýn resmi iðreti, yapýþtýrýlývermiþ; Kimdir? Ünlü biri mi?
hiçbir þey deðilse bile, milenyumun takvim güzeli! Aþar beni böylesi…
Ýçimi eritiyor. Bir of çekiyorum, karþýki daðlar inliyor…
Züðürt aðanýn babasý, “ben garý istirem,” diyor…
Duyup da gelmiyor bir kör topal…
“Yalvarýyorum, duy beni! Koþup bana gel!
Ýster paraya tap, ister pula,
ister bakir ol, Ýster yüz kere boþanmýþ ol,
ister yüz kere bozmuþ ol iffetini…
Ne olursan ol, yeter ki benim ol…
Naz yapýlacak zaman deðil þimdi,
Her nasýlsan, öyle ol...”
Burada umutsuzluðun þiirini yazýyorum, sýkýþýk zamanlara.
Bir kadýn öksürüyor sokakta,
Tam da penceremin altýndan geçerken,
Bana kendini hatýrlatýyor, halimi bilircesine,
Kýskanarak bakýyorum ardýndan girdiði eve,
Evin kapalý perdelerinde gölge oyunlarý,
Bir erkekle bir kadýn arasýnda sarýlýþlar, öpüþler…
Takvime bakýyorum, tüketmiþim zamanýmý,
Umutsuzluk had safhada, þiirlere sýðmýyor.
Gözyaþlarýmý akýtýyorum gözlerimin içine,
Kadýn çýkýp gelmiþ evinden, gözlerimin içinde,
Gözyaþlarýmdan dudaklarý tuzlanmýþ;
Öpüyorum, tüm umutsuzluklarýmla…

bir sonsuzluk gibi yaþýyorum umutsuzluklarýmý,
Umutsuzluklarým = sensizliðim,
Sensizliðim = yazgým,
Yani,
Umutsuzluklarým = yazgým…
Bir baþka deyiþle,
Bir sonsuzluk gibi yaþýyorum yazgýmý…
Yani,
Sensizliði bir sonsuzlukta yaþýyorum...
Bir of çekiyorum, karþýki daðlar yýkýlýyor,
Züðürt aðanýn babasý, “ben garý istirem,” diyor…