Kaç gündür tuhaf bir hava var Ýstanbul’da… Evet, bu kadim þehirde tuhaf bir hava var.. Ne kadar aný, ne kadar ayrýntý varsa büyüyor, hayali baþka bir þey yaratýyor sanki. Ýçimde kendisiyle baþbaþa kalmýþ tuhaf tuhaf karakterler.. Ya da kentin tamamý ruh saðlýðý hastanesi, boyutlarýný ancak deli edenlerin bildiði… Bir düþünme ve duygu eksikliði var bende. Nedendir bilemiyorum, hiçbir þey ama hiçbir þey yüreðimi kýpýrdatmýyor, kýpýrdatmaya yetmiyor!


“Yok eðer sürekli bir gülümseyiþse yüzümdeki

Görülmemiþ bir ustalýkla acýyý ters yüz eden”

Düþünüyorum da ne kadar az gördüm, ne kadar az anlatabildim seni ne çok sevdiðimi. Sonra da annesini ve babasýný kaybetmiþ yetim ve öksüz bir çocuk gibi ortada kaldým. Kimseyle görüþmüyor, görmüyor, görüþmek de istemiyorum. Yazmak da beni býraktý gitti. Kýsa kýsa birkaç þey karaladým, karalamadým iþte hepsi bu.. Zaten yazsam da ne anlamý var ki? Hiç..

Çay! O da artýk eski dostum! Sen olmayýnca onu da içmek istemiyorum. Zira çok içince dokunuyor artýk. Çay bardaðýna düþman gibi bakarak içiyorum…

Bir balkonum ve bir de pencerem var çalýþma odamda, okula ve denize bakýyor.. Uzaklara dalýp gidiyorum kimi zaman. Ve o dalgýnlýðý düþünüyorum, her yere kýsacýk yolculuklar…

Bir tutukluluk var bende. Garip bir tutukluk. Görüyorsun akmýyor kelimelerim. Kýsa görüþmeler, kýsa bakýþmalar, kýsa seviþmelerin sonucu mu acaba? Kimbilir.. Olabilir. Daha uzun görüþmeler diliyorum ikimiz adýna. Nasýl olsa dilemeye, istemeye, arzulamaya ve arzulatmanýn bir tanýmcýsý bir denemecisi olmaya alýþtým. Öyleyim iþte..

Vücudumun, elimin ve yüzümün çizgileri týpký Ýstanbul’a benziyor. Ben bu kentin hamuruyla yoðrulduðumu çocukluðumdan beri biliyorum. Bu kentten baþka da susuzluðumu gidermiyor. Küçük þehirlerde seni görme ihtimalim de hiç yok..

Her ne ise.. bugün yine bakýþlarýný sevdim. En çok sevildiðini anladýðýnda ki o yüz ifadene hiç dayanamam.. Evet, ben insanlara bakmaya da alýþtým. Artýk sen de olaný biteni yazsan ve ben de bir okul çocuðu gibi sevinsem ne iyi olur…

Kal saðlýcakla.