TABANCA
Sokaklarýn en güzel koktuðu mevsimdeydik. Turunç aðaçlarýndan kaldýrýmlara kar beyazý çiçekler dökülmeye baþlamýþtý. Akasyalar ile yaseminler sabýrla sýralarýný bekliyorlar. Begovillere daha çok vardý. Bahar Ýzmir sokaklarýnda ýlýk bir güneþle parklarý, sokaklarý, insanlarý okþuyordu. Baharýn sarhoþluðunu günlük rutinler ziyan ediyordu. Önce falanca yere gitmeli, oradan þunu almalý, Bornova’ya uðrayýp þube müdürünü görmeli, sonra belki þu eski dosyanýn çýktýsý alýnýp daireye vermeli… Hep ayný terane, hep ayný dalgýnlýk… Metronun merdivenlerinden inmeye baþladým. Son üç beþ basamak belki… Bir sesle irkildim. Cilalanmýþ karolarýn üzerine sanki bir çekiçle vurulmuþ gibi… Sert ve sivri bir ses fayans duvarlarda yankýlandý. Uzun giriþ koridorlarýna çarpýp her yeri kapladý.
Belki benim iki katým, iri bir adam turnikelere doðru koþuyordu. Belinden fýrlayan tabanca yere pat diye düþtü. Silah önce karo zemin üzerinde kaydý. Gidip duvara çarptý. Duvardan sekip olduðu yerde fýrýldak gibi dönmeye baþladý. Hiç düþünmeden, refleks olarak yerden silahý aldým. Adama seslendim. Beyefendi, silahýnýzý düþürdünüz. Adam hiç aldýrmadan koþarak turnikelerin yanýndaki açýk kapýdan p gitti. Ben de peþinden koþtum. Turnikeler, merdivenler falan derken adam gelen metroya binip gitti. Tabanca elimde öylece kalakaldým. Sonra birden aklýma geldi. Ya bu adam birini öldürüp kaçýyorsa? Özellikle tabancadan kurtulmuþsa… Baþým belada, çýra gibi yanarým, eyvah!
Tabancayý kaldýrýp raylara atmayý düþündüm. Fakat bu düþüncemden vaz geçiverdim. Bir kadýn baðýra baðýra telefonla konuþuyordu. Ona yaklaþýp tabancayý uzattým. Kadýn soru dolu gözlerle bana baktý. Gelen metroya atlayýp oradan kaçtým. Telefonla konuþan insanlar genellikle kendine uzatýlaný alýyorlar. Bunu daha önce arkadaþlarýma þaka için defalarca yapmýþtým. Metro benim gideceðim yerin tersi istikamette gidiyordu. Dört istasyon sonra indim. Otobüsle evimin olduðu semte döndüm. Ýzimi kaybettirdim düþünerek azýcýk rahatlamýþtým. Ama bu pek uzun sürmedi. Kapýdan içeri girdiðimde kafamda kocaman bir kazan kaynýyordu. Bu silah eðer birini öldürmüþse? Beni öyle veya böyle kesin bulurlar. Çok sürmez, belki de birkaç saat içinde hem de… Tabancada parmak izim var. Suç benim üzerime kalýr. Pandemi nedeniyle iki yýldýr kimlik bilgilerimizle tanýmlanan (HES Kodlu) kartlar kullanýyorduk. Kartý metroda okuttuðumda benim kim olduðum birkaç saniye içinde belli olur.
Hemen bilgisayarýmý açtým. Ýzmir ile ilgili son dakika haberleri veren siteleri araþtýrmaya baþladým. Bu gün kentte iþlenmiþ yeni bir cinayet haberi yoktu. Haber olmadan da iþlenmiþ cinayetler olabilir. Polis olayý gizleyebilir. Veya haber sitelerine düþmeyebilir. Bilgisayarýn baþýndan kalkýp odama gittim. Korku ve heyecan beni bitirip tüketmiþ. Biraz uzanýp ne yapacaðým diye düþünürken taþ gibi aðýr bir uykuya dalmýþým. Üç saat sonra uyandým. Gözlerimi açýnca her þey bir rüyaymýþ gibi algýladým. Oh, her þey rüyaymýþ. Ama birkaç saniye sonra uykunun sisi daðýlýnca gerçekler çýrýlçýplak ortadaydý.
Korku karanlýk bir çukurdur. Ne dibi vardýr, ne düþüþünüzün bir sonu… Hýzla kendini büyütmeye baþlýyor. Her þeyden iþkillenir hale geliyorsunuz. Saðlýklý düþünmek ve davranmak gibi bir þansýnýz kalmýyormuþ. Yaþadýðým bu olayla bunu öðrendim. Sokaða çýksan polisler beni alacaktý. Komþularla konuþsam sanki yerimi söyleyeceklerdi. Sabaha kadar bütün gece beynimin sürekli çoðalttýðý korkularýmýn elinde oyuncak oldum. Tek bir saniye bile uyuyamadým. Sabah iþ yerime telefon ettim. Ben iyi deðilim iþe gelemeyeceðim dedim. Geçmiþ olsun, bir saðlýk kurumuna gidersen sorun olmaz, dediler.
Ben ekmek almaya gidemiyorum. Hastaneye nasýl gideceðim. Kapýdan adým atar atmaz belin alýp götürecekler sanýyorum. Hatta gece polislerin gelip beni evimden almalarýný bile bekledim. Özellikle sabaha karþý endiþem çok üst düzeye çýktý. Yemek yiyemez, uyuyamaz, oturduðum yerde oturamaz oldum. Bu hallerim evdekileri endiþelendirmeye baþladý. Sen bir þey gizliyorsun, anlat ne olur dediler. Daha sonra, bana biraz zaman verin hepsini anlatacaðým diyerek diye geçiþtirdim. Korku nöbetlerim ve sanrýlarým tam üç gün sürdü. Üç gün internette dolaþtým. Ýþlenmiþ cinayetler aradým. Yerel televizyon kanalýný hiç kapatmadým.
Günler geçtikçe bu gerginlikle baþ etmek zorlaþýyordu. Aklýmý kaçýracaðýmdan endiþelenmeye baþladým. Böyle yaþamak mümkün deðildi. Bu gerginliðe dayanmak her geçen saat iyice zorlaþýyordu. Týrnaklarýmý yiyip bitirmiþtim. Bütün vücudum uyuz olmuþum gibi kaþýnmaya baþlamýþtý. Üçüncü günün sabahýnda aklýma emniyet müdürü olan tanýdýðým geldi. Korkularýn elinde can çekiþerek ölmektense bir kez ölürüm, dedim.
Sabah erkenden emniyet müdürlüðüne gittim. Kapýdaki görevlilere tanýdýðýmý sordum. Kendisi üst düzey bir yönetici olduðu için tanýnýyordu. Kapýdaki görevli telefon görüþmesinin ardýndan beni bilmem kaçýncý kata, kapýsýnda bilmem ne yazan odaya yönlendirdi. Yakama da bir ziyaretçi kartý taktý. Arkadaþým beni kapýda karþýladý. Bir çay ýsmarladý. Kurulmuþ makine gibi olanlarý bir çýrpýda anlatýverdim. Adamcaðýz gülecekti ama beni mahcup etmemek için kendini tutuyordu. Beni alýp baþka bir bölüme götürdü. Görevlilere olayý kendisi anlattý. Bütün personelin yüzüne bir gülümseme yayýldý. Ýþte o an çok rahatladým.
Silahý eline verdiðim kadýn korkudan sapsarý kesilip polisi aramýþ. Olayý anlatmýþ. Polisler de güvenlik kameralarýný incelemeye almýþlar. Benden özür dileyerek “ görüntüleri izleyince gülmekten yerlere yatacaktýk, dediler. Sen o tabancayý neden kadýna veriyorsun, kadýn onu korktuðu halde neden senden alýyor? Aldýktan sonra sanki bir fare ölüsünü kuyruðundan tutar gibi ucundan tutmaya çalýþýyor. Bu kez hep birlikte gülüyoruz.
Her olay kendine bir son bekler. Hikâyesinin sonunu görevlilerin aðzýndan anlatayým. Silahý düþüren bir polismiþ. Güney Doðu görevinde psikolojik saðlýðýný kaybetmiþ. Buraya da tedavisi için gönderilmiþ. Tedavi için geldiðinden silahý alýnýp emanete konmuþ. Emniyetteki birimden gizlice silahýný çalmýþ. Peþinden gelenler olduðunu sanarak kaçýyormuþ. Bu nedenle düþürdüðü silahýna dönüp bakmamýþ hatta. Saðlýklý olsa zaten bir polis caný pahasýna silahýna sahip çýkarmýþ.
Ýnsan beyni ya her þeyi olduðundan daha basit iþler ya da daha karmaþýk hale getirir. Ben o tabanca yüzünden düþüncelerimde cinayetle suçlandým. Kendimi haklý çýkaracak bir savunma bulamadým. Avukatlar falan da para etmedi. Yargýlandým. Suçlu bulundum. En az yirmi yýl hapis yattým. Rüyalar içinde debelenip kan ter içinde uykularýmdan uyandým. Oysa aklýmýn paranoyak düþlerinin dýþýnda mevsim ilkyaza dönüyordu. Sokaklardaki turunç aðaçlarý çiçek açmýþtý. Mor salkýmlar kaldýrýmlara yaðmur gibi yaðýyordu. Hapse girmek için kötü bir zamandý. Ölmek için de…


Temmuz 2022
Seyfullah- Ýzmir