Konu biraz uzayacak. Neden? Çünkü her þey gibi mülk kavramý da gerisinde yere zamana baðlý tarihi birikimleriyle birçok bileþimli kavram, eylem, düþünce soyutlama ve somutlamalardan oluþuyordu. Mülk kavramýndaki bu bileþenlerle, idraki bileþenleri de bilmek gerekiyordu.

Diðer yandan kolektif sahipliðe karþý "bu mülkün bir sahibi olmalý" diyen "inanýcý onay kavli" içinde olmanýza baðlý yeni anlamý idrak etme, mevcut duruma karþý sizi polarizasyona götürüyordu.

Bu anlayýþlarla sistemde gerilim birikiyordu. Gerilim; üretilenlerle, üretim nesnesi üzerindeki ortaklaþmayla, ürün ve üretim nesnesi olan mal-mülk üzerinde ortaklýk tanýmayanlar arasýndaydý.

Sistemin bu tür bir polarizasyon içine girmesi öze göndergeli olan mevcut geri baðlaným yasalarýna göre bu tür bir onay veriþiniz demek sistemin enfekte edilmesi demekti. Hastalýk kaçýnýlmazdý.

Oysa öze göndermeli baþlangýç koþullarý içindeki "birlikte baþlayýp, birlikte gitmesi gereken eþgüdümlü süreçlerin birçok bileþeni vardý. Bu tür ön hazýr oluþlar olmadan sistemin "bu mülkün bir sahibi var" denmesiyle baþlamasý hiç olasý olmuyordu.

Ýþte birlikte baþlayýp birlikte gidemeyen kiþisel eksiklikler nedenle kiþinin kendisi dýþýndaki sosyal ortam içinde bu eksiði tamamlayýcý þartlarý bulup baðýtlayabilmesi nedenle bileþik alan süreçlerinin kendi kendisiyle polarize olmasý pek olasý olmuyordu.

Eksiðini tamamlama birbirine göre sekanslardý. Ýþte sistemin bu türden kolektif ön þartlarý nedeni ile kolektif ön þartlarýn kolektif kiþileri nedenle; kolektif bir alana kiþisi mülk ya da kiþisi sahiplik denemiyordu. Zaten kolektif alan benci süreçlere karþý, özgecil süreçler deðil miydi?

Ýþte bu bilgilerine dayanarak sorgulama yapan bilinçli kiþimiz tarihsel akýþa baðlý kalan geliþme içinde þüpheci olacaktý. Sýrf güzelleme olsun diye kendisi dýþýnda olan kiþilerle eksiði tamamlama olan bu bileþik alana; "bu mülkün bir sahibi var" demeyecekti.

Þimdiki mantýða göre illa bir mülk sahibi tarif edilecekse; bu mülkün hayat denen birçok sahipleri vardý. Hayat iç içe dengeye girmiþ birçok yaþamlarla vardý.

Üreten bir hayat bu iç içe geçmiþ olan yaþamlarýn bir þekilde korunmasý içinde yeni bir dengeye gidiþti. Üreten hayat olmadan, kiþisi bencil sahiplenmenin kesikli sürekliliði ortaya konamazdý.

O aþamada bencilce kiþisel iþtahý uyanmýþ kiþi veya kiþiler; bileþik alana; kiþisi sahipliði güden anlamla "mülk" deseler bile; bu mülk söylemi her zaman kolektif baþlangýcýn damgasý, dizayný olan bir anlam içermesi olacaktý.

Ýþte eylemsel, biliþsel, önsel vs. türden oluþan eksiklerin, karþýsýndaki kiþi üzerinde eþzamanlý baþlamasý gereken zorunlu eylemlerini bilen; zorunluluðu kolektif ortamla tamamlayan, kolektif bir ortam içindeki dikkatli bir okur; çeþitlilik olsun diye "mülke" devlet denmeyeceðinin kuþkusunu hep duyar.

Kiþi kuþkusunu sorguladýðý anda sorgulanan yerler içindeki karartýlmýþ; söylenmemiþ, yazýlmamýþ kör noktalarý görür. Bu tür entelektüel birikimi olan kiþi; beyazlýðýn içinde mutlaka bir siyah karakterin olduðunu anlayýp; bunlarý birikimsizlere anlatamamakla çile çekecekti.

Kolektif alan; herkesle üretecek olan bir üretim nesnesini kullanmaya, herkesle bir tüketime sahip olan yararlanýþa paydaþlý olmanýzdan öte; kolektif bir depo enerjiye, kolektif yapabilirliðe ve kolektif zenginliðe "bu lütfu keremi olmakla bu senin" demiyordu.

Öyleyse kiþisi iþtahý ya da kiþisi tamahý uyanmýþ kiþiler için ortamdaki kolektif zenginliðe "bu senin. Sen güç ve kerem sahibisin" diyecek olan bir idrake, eylem ve düþünce alanýnýn açýlmasý gerekiyordu!

Tuzak, "mülk sahibinin lütfu keremle olmasýnda" saklýydý. Bu sözün açýlýmýyla tamahkâr kiþi abat olacaktý. Tamahkâr kiþinin "bu senin" dediði; "bu senin dedirttiði" þeylerin bir gün bunu söyleten kiþiye rýzk olarak; takdir olarak geri döneceðini gizleyen bir sözdü.

"Bu senin. Sen mülk sahibi olmakla kerem sahibisin. Senden ümit kesilmez" diyen tekrar cümleleri zikirlerdi. Zikirler kiþinin kendi söylemi olmakla kendi kendisine telkindi. Kendi kendisine algýydý.

Zikir cümleleri: söylenen þeyin öyle olduðuna; kiþinin o þeyden gayrýsýný unutmasýna vesile olup, kiþinin kendi kendisini inandýrmasýydý. Zikir cümleleri kiþinin kendi kendisini yatýþtýrmaydý. Zikir cümleleri bu nedenle düþünce illüzyonlarýydý.

Zikirler açýklanmasý gereken büyü cümlesiydi. Açýklandýkça telkin altýnda kalýyordunuz. Zikir sözleri açýklanmaya, yorumlanmaya ve gizlenen maksat istediði gibi gaybý açýk etmeye matuftular.