Þu anda gözlerine bakýyorum:
duygularým öyle kýrýk – dökük,
ifadelerim öyle yarým – yamalak,
yine de seni anlatýyorum.

Sen: suskunluðunda olgunluðunu okuduðum,
gülüþünde heyecan duyduðum,
tebessümünde bayram ettiðim,
gidiþinde hasret kaldýðýmsýn.

Sen; bazen boran, bazen tayfun gibi,
hýrçýnken bile meltem gibi estiðini düþlediðim,
vakar ve aðýrbaþlýlýðý, kendinde müþahede ettiðim,
her dalgalanýþýnda, “bir iç hesaplaþmaya yönelse durulur” diye sayýkladýðýmsýn.

Sen: hüzünlü dünyasýnda, hüznünü paylaþamamanýn sýkýntýsýný duyduðum,
göllerin durgunluðu altýnda, en derinlerdeki kaynaðým,
hayat çizgilerinde, kendimi okuyup duygulandýðým,
bütün takýlmalarýmda, bir gönül yapmanýn mutluluðunu tattýðýmsýn.

Sen: düþüncelerinde sancýyý, davranýþlarýnda benliðimi tattýðým,
hep anaç ve sevilen bir Leyla, beni sarmadýkça kahrolduðum,
mahçup bakýþlarýnýn altýnda, yokluðuna üzülüp duygulandýðým,
candan ve gülümser ifadenle merhamet denizi gibi hatýrladýðýmsýn.

Sen: kâh fýrtýna, kâh boran olup esenim, kâh da imbat olup gönül rahatlataným,
ciddiyetiyle þiiri yazaným, mizahý aktarabilmenin heyecanýný sevdiðim,
fitili yakýp da patlamasý için sadece saliselerin kaldýðý sözlerinin baþýnda,
“patlasa da belli olsa’ sabýrsýzlýðýný çeken edebiyatçýlar prensesimsin.

Sen: ‘Sevimli ve yürekli insan” tarifine, ismini rahatlýkla koyabileceðim,
çok þey yapýp da, sessiz âleminde kendini afiþe etmeyen,
geleceðin “güçlü edebiyatçýsý” olacaðýný hissettiðim,
cümle içindeki virgül gibi geldiði yere mana kazandýran ebedi sevdiceðimsin.

Sen: yüz yüze gelsem kýrgýnlýklarýmýn sancýsýný duyacaðým,
uzaktan baksam, ‘niye, niçin” gibi kahýrlý sorularla kahrolacaðým,
iyi kalpli, ümit tomurcuklu, sevgi dolu, asil ve yürekli bir kadýn,
iþlenmeye hazýr cevher, kabiliyetlerini bildiðim en büyük hazinemsin…