Umut, var iken farkýnda bile deðilizdir, umursamaz yolumuza bakarýz o yol da tökezlesek de..
Acýmýzý çekeriz ama batmaz o acý, katlanýlabilir gelir..
Ama umudu kaybettiðimizi farkettiðimizde anlarýz onun boþluðunun ne denli büyük olduðunu..
Boðulur kalýrýz, kayboluruz o boþlukta, bir umut arar dururuz..
Katlanýlabilir gelen acý dað gibi büyümüþ,
Ezmiþtir aðýrlýðý altýnda bizi..
Ve o, çantasýný sýrtlanýp, arkasýný dönüp gitmiþtir..
Ayrýlýðýn acýsýný çeke çeke, arkasýna baka baka gitmiþtir..
Ve biz tam umutsuzluða bürünmüþ, ümit etmekten vazgeçmiþken..
Çýkar karþýmýza aniden, beklenmedik bir þekilde..
Donup kalýrýz yolumuzun ortasýnda, ne yapacaðýmýzý bilemez bir halde..
O anýn hiç son bulmamasýný dileriz, bitmemesini..
Usulca sürüp gitmesini umarýz sonsuza dek.. O sýrada,
Sessiz bir çýðlýk çýkar dudaklarýmýzýn arasýndan, EVET!, deyiveririz..
Ýþte o evettir hayatýn sonrasýný biçimlendiren, iyisiyle kötüsüyle..
O evettir bize mutluluðu yada mutsuzluðu verecek olan..
Ve bekleyip görebilmektir asýl erdem, hikayenin sonunu sabýrsýzlýkla...