Sehrin bir kosesinde durun ve gelip gecen insanlarin yuz ifadelerine bakin. Ben gorduklerimi size aktarayim... hepsinde bir telas, hepsinde umitsiz ve mutsuz bir yuz ifadesi; biryerlere telasli telasli kosan ama ne yaptigini bilmeyen depremzedelere benziyorlar. Sadece cocuklar bu anlattiklarimin disinda kaliyor, yuzlerinde gunesi goruyorsunuz sanki. Hepsininmi sorunu var yoksa bizmi en ufak sorunu buyutup yuzumuzun golgelenmesine izin veriyoruz? Hatta bir arkadasim mutsuzlugunu soyle dile getirmisti " Insanlar neden dogumgunlerini kutlarlar, olume her yil biraz daha yaklastiklari icinmi? " Bu da kendi kendimizi mutsuz etmenin baska bir cesidi sanirim.
Bazen icimizdeki cocugu uyandirip gelecek kaygisi olmadan, yerine gelmemis dileklerimizi arkamiza alarak, yeni umutlara yelken acarak ve de yuzumuzu gunese donerek gulumseyelim. Ayrica her dogumgunumuzde yeni bir guzellik dileyerek baslayalim yeni yasimiza, icimizdeki cocugu mumkunse hic uyutmadan...
KİTAP İZLERİ
Cumhuriyet'in İlk Sabahı
Şermin Yaşar
Cumhuriyet'in Şafağında Bir Çocuğun Adımları Tarihin büyük anlatılarını, savaşların ve kuruluşların destansı öykülerini kişisel ve dokunaklı kılmak edebiyatın en zorlu görevlerinden biridir. Şermin Yaşar, "Cumhuriyet'in
İncelemeyi Oku
