Yüzleşme;
insanın kendisiyle yüzleşmesi çok önemli, olması gerekli bir durum.
Bilmiyorum yaş ilerledikçe mi oluyor ama insanın araştırmalar yaparak başladığı entelektüel sorgulamalar çok yüzeysel kalıyor.
Gerçek yüzleşmeler insanın hayatında yaşadığı derin kırılmalarla oluyor.Oradaki yüzleşmeler çok can yakıcı ama bir o kadar daha gerçek .Tam manasıyla objektif.
Bunu yaşadığım için bu kadar net söylüyorum.
Benim ilk sorgulamaların otuzbeş kırklı yaşlarımda başladı.Herkes gibi" ben kimim ne için geldim" sorularıyla başladım.
Kitaplar,programlar, tasavvuf pirleri,evliyalar, araştırmalar ...
İçimde bir huzur oluşmuştu.Kendimce yüzleşip arındığm görüşündeydim.
Fakat madem arınmıştım neden içimdeki boşluk geçmemişti.Neden dünyadaydım.Herşeyden arınmışsam Cennet bilincinde olmalıydım.
Yıllarım bu gelgitlerle geçti. Ta ki üç sene öncesine kadar...
Üç sene önce evren en sonunda öyle bir şey yaşattı ki bana
beni bana yansıtan ya da benden bana yansıyan tabiri caizse bir ayna...
Karşımdaydı ...
Mucize bir ayna...
Bu bir rüyaydı.Rüyaya benzemeyen bir rüya...
İşte asıl yüzleşme o andan itibaren başladı bende...
Nasıl olduğunu da sormayın kelimelerle tarifi yok.
Yaşamasam inanmazdım ben de.
Gerçek bir kırılma anı...
Bütün çocukluğum, gençliğim, hayallerim, korkularım saklandıkları yerden çıkıp teker teker hesaba çektiler beni...
Meğer ne kadar acı ve öfke biriktirmişim içimde...
Hepsini görmezden gelmişim
Gölgelerimi...
Gölgeler insanın karanlık yönleri.
Kendine yakıştıramadığı...
Bütün inanç sistemim kökten değişti.
Hurafelerden arınmaya başladım.
Rüyalarım rehberlik yapmaktaydı.
İki sene sarhoş gibi gezdim,çok ağladım fakat biryandan bu gözyaşları şifa olmuşlardı bana.
Gece yarıları içim titreyerek ve kulaklarım çınlayarak uyanıyordum...
İçimde müthiş bir coşkunluk.
Birlik duygusu,ilahi bir aşk hali...
Arafta olmak...
Artık duruldum biraz .
İnsan o halde kalırsa delirme ihtimali yüksek...
Şu anda hiçbir şeyin tesadüf olmadığını daha iyi anladım .
Bu bir yolculuk hem de yalnız başına yaptığımız bir yolculuk.Kendini, ruhunu hatta yaratıcıyı yeniden tanıma yolculuğu...
Sevdiklerimiz sadece eşlik etmekteler bize...
Şimdiyse daha aklım başında daha dinginim.
Galiba araftan çıkıp yolculğuma devam etmekteyim.
Diyeceğim bazen başımıza gelen zorluklar bazen mucizeler ruhumuz için birer armağan boşa yaşanmış birşey yok...
Herşey olması gerektiği gibi.
Tabi durmak yok ,yolun başındayım.
Mucizelere takılıp kalmadan mukayeseden ve bağımlılıklarımdan özgürleşerek bu ihtişamlı evrende bilmediğimi bilerek ve yaratıcıya şükrederek yola devam...
Kelimeler tükendi
Şiirler bitti
Şimdi vakit sükut vakti
Artık veda etmeli...
