Bir kadın sessizce ağlıyordu gözlerimin önünde
Usul usul akıyordu gözyaşları
Soğuktu hava üşüyordu besbelli
Kırılmış ümitleriyle kan revan içindeydi avuçları
Bir soğuk rüzgar esiyordu o kahreden gecede
İnce ince yağmur vardı kimsesiz kalmış caddelerde
Bu derin sessizlik, acı bir çığlıktı duymayı bilenlere
Bir kadın sessizce ağlıyordu gözlerimin önünde
Tükenmişti hayatı bitmişti dermanı
Tutmuyordu bir zamanlar sevgiyle kavradığı kolları
Kalbi paramparça gözleri kan çanağı
Bir kadın diz çökmüş ağlıyordu sevdiğinin mezarı önünde
KİTAP İZLERİ
Nohut Oda
Melisa Kesmez
Melisa Kesmez’in ‘Nohut Oda’sı: Eşyaların Hafızası ve Kalanların Kırılgan Yuvası Melisa Kesmez, üçüncü öykü kitabı "Nohut Oda"nın başında, Gaston Bachelard'dan çarpıcı bir alıntıya yer veriyor:
İncelemeyi Oku
