Sanrý sancýlý günlerimi
Susma karanlýðýndaki geceler saklamýþ
Canýma yama olmuþ zaman
Ten yýpranýk...



Kafiyeli tek yeri son iki satýrý olan þiiri,
Yarým kalan bir aþkýn üç noktasýyla bitirecek kadar güçlüydüm aslýnda.
Bazý kadýnlar kelimelerden aþk doðurur,
Bazýlarýysa aþklarýndan þiirlerce kelime.
Benimse aþkým gebe.
Yazýlmýþ ama söylenmemiþ söze...
Geriye dönüp baktýðýmda yalnýzlýktan baþka bir þey görememek ne acý...
Araladýðým kapýdan ruhuma sýzacak ýþýðý beklerken,
Git-gellerle dolu dayanýlmasý güç duygularýn savaþýndan yara bere içinde sýyrýlýp
Can havliyle kelimelere sýðýnýyorum yine...
Huzuru en son ne zaman hissettiðimi hatýrlayamayacak kadar eskitmiþim.
Acým öðretmiþ: "Yalnýzlýk paylaþýlmaz..."
Sayfalarýný dolduramadýðým defterimi býrakýp
Yeni bir defter alýyorum elime.
Acýma öðretiyorum: "Hayat bir boþluk doldurmaca ama tek taraflý deðil..."
Huzuru ellerinde tutan birine uzatýyorum ellerimi.
Ve diyorum ki yalnýzlýðýma:
"Ýþte olmamýz gereken yerdeyiz..."
Acým aðlýyor.
Susuyorum.