Onun ölüm haberinin üstünden 3 yýl gecti.Hergun mezarýný ziyaret ediyor o gun ne yasadýysam ne olay olduysa ona anlatýyordum.Bazen saatlerce suruyor kendýmý kaptýrdýkca kaptýrýyordum,onu býrakmayý hýc ýstemýyordum.Çünkü ona karþý hala sevgi doluydum ve bu sevgi hiç bitmeyecek gibiydi.Birgün yan mezarýna kalabalýk bir aileden olusan insanlar geldi.Hepsi aðlýyor hiçkimse konuþmuyordu.Bu böyle 1 hafta sürdü.Sonra birgün insanlar azaldýkça daimi ziyaretçilerden olan bir kýz gelmeye baþladý.O da benim gibi sürekli mezarlýkta annesinin yanýnda kalýyor ayrýlmak istemiyordu.O gun beným býtanecýgýmýn mezarýnda açan bir kýpkýrmýzý gulu ona dogru uzattým ve ona annesinin bu hediyeye sevinecgýný soyledýgýmde gozlerýnýn ýcý parýldýyordu ve basladý hikayesini anlatmaya.Annesine o kadar baðlýymýþ ki aniden gelen kalp krizi ölümü nedeniyle annesinden ayrýlmak zorunda kalmýþ.Gözleri ara sýra dalýp gidiyor sonra tekrar baþlýyordu anlatmaya.Sýra bana geldiðinde anlattýðým hikayeyi önce büyük bir þaþkýnlýk ardýndan büyük bir üzüntüyle dinledi.Resmini ve bana býraktýðý en buyuk hatýra olan son mektubunu ona gosterdiðimde gözlerinden yaþlar boþanýyordu.Mektubu okuduktan sonra gitmesi gerektiðini söyledi.Ona hergun burda olacagýmý ne zaman ýsterse konusacagý bir arkadaþ veya bir dostu olarak onu dinleyeceðimi söylediðimde ilk kez o huzunlu gozler gulmeye baþlamýþtý.O gittiði zaman sevgilimin mezarýna uzun uzun baktým mektubu cýkartýp bir kez daha okudum.Sevgilimin son sözlerinden biri de Seni mutlu eden beni de mutlu eder.Ne yaparsan yap,kiminle olursan ol eðer ki mutluysan bilki bende mutlu olacamdý.Peki mutlumuydum?Daha bunlarý dusunecek onca zaman var...