Masmavi bir dünyasý vardý. Taptaze hayalleri, gidilecek çok yol, baþarýlacak çok iþ vardý önünde. Kaný deliydi, bu yüzden uçarýydý zaten. Lisenin ikinci sýnýfýna gelmiþ en büyük iki hayalinden hangisini seçeceðine karar verememiþti. O’nu kuþatan hayallerinden ilki; inþaat mühendisi olmak diðeri ise; pilot olup göklere adýný yazdýrmaktý.
O, bu hayallerinin peþinden koþarken bilmediði kaderi de O’nun peþinden koþuyordu. Nisan ayýnýn içleri ýsýttýðý bir günde, okul çýkýþý arkadaþlarýyla o renkli dünyalarýnda unutulmaz bir gün daha yaþamýþlardý. Annesi aramasaydý eðer ihtimal evin yolunu hatýrlamayacaktý. Evlerinin olduðu caddeye gelmiþti ki; karþýya geçtiði sýrada gelen arabayý fark ettiðinde artýk O’nun için çok geçti. Olduðu yerde donup kaldý öylece. Arabanýn þoförüyse hýzýndan dolayý duramadý ve O’na çarpmasýyla kaçýp gitmesi bir oldu. Çarpmanýn þiddetiyle havaya fýrladý. Yere düþense ilk önce hayalleri oldu ardýndan da artýk yürüme kabiliyetini yitirmiþ bedeni. Adýný göklere yazdýracaktý ama gazetelere yazdýrmakla yetindi.
     “Talihsiz Genç Artýk Yürüyemiyor”
Doktorlar uzun çabalarla uzun ameliyatlar yapmýþ ancak bedenine bacaklarýný geri kazandýramamýþlardý. Hayatýnýn baharýndayken neye uðradýðýný anlayamamýþtý. Tüm bu yaþananlarýn bir kâbus olmasýný diliyor ve bir an önce uyanmak istercesine korku ve telaþla bakýnýyordu etrafýna.
     ******************
Artýk okullarýn kapanmasýna az bir zaman kalmýþtý. Tüm bu geçen zamanda O okuluna gidememiþ; tüm arkadaþlarý ve öðretmenleri sürekli ziyaretine gelmiþlerdi. Þimdiyse öðretmenleri ýsrarla karnesini almaya gelmesini istiyorlardý O’ndan. Birazcýk kararsýzdý. Gitsin mi, gitmesin mi? En sonunda annesinin sürdüðü tekerlekli sandalyesinin refakatinde gitti okuluna. Kontroller için hastaneye gidiþlerinin dýþýnda ilk kez çýkýyordu dýþarýya. Ýnsanlarýn acýyan gözlerle kendisine bakýþý gücüne gidiyordu. Ýster istemez baþýný önüne eðiyor, kabuðuna çekiliyordu.
     Güle oynaya yürüyerek çýktýðý okuluna aðlayarak ve yürüyemerek gidiyordu þimdi. Karnesini aldý ancak, “hayat bana karnemi zaten verdi ve sýnýfta kaldým maalesef” dedi elinde olmadan. “Pes etme, sakýn küsme hayata, bu þekilde de baþarabilirsin” diyenleri buruk bir tebessümle dinledi. Sustu ve bir süre de içini dinledi. “baþarabilir miyim, yapabilir miyim, neden olmasýn” dedi. Ancak önüne çýkan engeller karþýsýnda pes etti.
     Uzun gel-gitler yaþadý. Düþündü… Düþündü…
     Zorlu yollarý aþacak, hayatýn yükünü omuzlarýna alacaktý ama artýk hayatýn omuzlarýnda bir yük olarak görüyordu O kendisini.
     Önce hayallerini düþündü sonra bir iç çekti. Gözyaþlarýný kimsenin görmesinden utanmadý bile çünkü artýk kýrýk bir mavi kalmýþtý geriye…